เก้าเหมันต์ เล่ม ๒

การเคลื่อนไหวเล็ก ๆ นั้นเองที่ทำให้ซูหยางเฉินรู้สึกตัวและปรือตาขึ้นมองสรรพสิ่งรอบกาย ไม่รู้เหตุใดศีรษะถึงได้ปวดแปลบเช่นนี้ แม้จะรู้สึกสงสัยทว่าสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขากลับหาใช่อาการปวดหัวที่น่ารำคาญ
ชายหนุ่มผงะออกห่างจากเรือนร่างเปลือยเปล่าของสตรีตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึง ดวงตาจิ้งจอกเบิกกว้าง
เขาทำอะไรลงไป...
คำถามนั้นวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา ยิ่งเห็นว่าภายในเรือนไร้เงาร่างของนางผู้นั้น ความเย็นเยียบอันน่าสะพรึงก็ยิ่งพุ่งเข้าเกาะกุมหัวใจที่กำลังเต้นกระหน่ำรัวด้วยความหวาดหวั่น มาถึงขั้นนี้แล้วความหวาดกลัวที่น่าชังกลับยังหลงเหลืออยู่อย่างไม่น่าให้อภัย แค่มีความสัมพันธ์กับหญิงอื่น เหตุใดต้องบังเกิดความรู้สึกผิดบาปเช่นนี้ด้วย เขามิใช่สมบัติของนางอีกแล้ว เวลานี้นางต่างหากที่เป็นสมบัติของเขา ขอเพียงต้องการไม่ว่าจะเป็นหญิงใดเขาล้วนสามารถคว้ามาเชยชม ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรู้สึกอัปยศอดสูเช่นนี้ ...เขาไม่ได้ทำอะไรผิด
ดวงตาจิ้งจอกแดงก่ำเลื่อนลอยทั้งยังเปรอะเปื้อนไปด้วยหยดน้ำตา นึกย้อนถึงความเมตตาอันอ่อนโยนที่เคยได้รับจากสตรีนางหนึ่ง ความรักใคร่ที่นางไม่มีให้เขาอีกต่อไปแล้ว
ที่แท้เขายังหันหลังกลับได้หรือไม่...