เราคือดาวดวงเดียวที่มีในจักรวาล

บางครั้ง
ท้องฟ้าในยามคํ่าคืนช่างมืดมน
มองไปเห็นเพียงแต่ความว่างเปล่า
เห็นเพียงมวลเมฆที่เลือนราง

แต่บางครั้ง
ท้องฟ้าในยามคํ่าคืนก็สว่างไสวและงดงาม
จากแสงระยิบระยับของดาวดวงเล็กๆ
ที่เปล่งประกายออกมา

ตัวเรานั้นก็คงจะเหมือนกับดาวดวงเล็กๆ
ในจักรวาลอันกว้างใหญ่
ที่อาจมีเวลาที่ส่องแสง
และเวลาที่แสงนั้นถูกบดบัง

เราอาจเป็นดาว
ที่ถูกพุ่งชนจนแตกสลายนับครั้งไม่ถ้วน
แต่ขอให้มั่นใจว่า รอยแตกร้าวต่างๆนั้น
คือสิ่งที่หลอมรวมเป็นตัวเรา
ที่จะมีแค่หนึ่งเดียวในจักรวาล

และต่อให้แตกสลายอีกกี่ครั้ง
ก็ขอให้เชื่อมั่นว่า
เรายังคงส่องแสงได้เสมอ
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม