พระชายาใบ้ยอดดวงใจของท่านอ๋อง

บ้านเมืองเพิ่งผ่านภาวะสงครามมาไม่กี่ปี ทำให้ประชาชนในแคว้นต้องอยู่อย่างแร้นแค้น จอมโจรสาวจึงต้องปล้นคนรวยมาช่วยคนจน แต่แล้วเมื่อนางสิ้นลมหายใจจากโรคระบาด วิญญาณกลับมาสิงร่างของคุณหนูจวนโหวที่ถูกลอบฆ่าด้วยสาเหตุใดไม่อาจทราบ ซึ่งคุณหนูผู้นี้สติไม่ดีและเป็นใบ้ อีกทั้งกำลังจะได้แต่งงานกับชินอ๋องผู้เย็นชาและไร้หัวใจ เพราะเขาต้องรับผิดชอบที่ทำให้เจ้าของร่างเดิมต้องเสื่อมเสีย
เกิดใหม่ก็มีสามีหล่อ รวย เป็นเชื้อพระวงศ์ หนำซ้ำเขายังเป็นวีรบุรุษของแผ่นดิน แล้วนางควรเป็นใบ้ต่อไปดีหรือไม่?
ทว่าที่สำคัญคือ “หนี้แค้น” ที่เจ้าของร่างเดิมเคยได้รับ จำเป็นต้องชำระสะสาง

“ข้าไม่ใช่คนที่ชอบฉวยโอกาส แต่เรื่องนี้เจ้าเป็นคนเริ่มก่อน”
หญิงสาวเลิกคิ้ว แล้วหัวเราะคิกคักขบขัน เมื่อดูเหมือนว่าตนจะสามารถปลุกเสือให้ตื่นขึ้นมาได้แล้ว นางยกลำตัวขึ้นไปประทับจูบกับเขาอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะพยายามดันให้เขาลุกขึ้น เพราะตอนนี้นางได้ในสิ่งที่พอใจแล้ว ใครจะไปคิดเล่าว่าเขาจะไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน
“หากเจ้ายังไม่ยอมพูดอีก ข้าจะจูบเจ้า”
นั่นมันวิธีการของโจรราคะชั่วช้า เขาเป็นคนซื่อตรงไม่ใช่หรือ ไยจึงมาใช้วิธีเช่นนี้กับนางกันเล่า หญิงสาวดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขน ทว่าร่างกายของเขาใหญ่โตและแข็งแกร่งเกินไป มันจึงไม่มีประโยชน์สักนิด ซ้ำยังไปเพิ่มความปรารถนาของเขาให้ยิ่งมากไปกว่าเดิมด้วย
“เฟยเฟย...เจ้าทำให้เป็นเรื่องเสียแล้ว”
ชายหนุ่มก้มลงบดริมฝีปากอย่างยั้งใจไว้ไม่อยู่ ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อเขากระชากสาบเสื้อของนางให้แยกออกจากกัน ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะซุกซบ แนบริมฝีปากแทะเล็มไปตามลำคอระหงจนมาถึงเนินอก กระนั้นนางก็ยังไม่ยอมพูดอะไรออกมา
“หากเจ้าไม่ยอมพูดตอนนี้ ข้าคงหยุดตัวเองไม่ไหวแล้ว”
น้ำเสียงของเขาแหบสั่นด้วยความปรารถนาลึกล้ำที่ก่อกวนภายในร่างกาย เขาไม่เคยรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองมากเท่านี้มาก่อน