โซ่ลวงใจซาตาน

‘อนงค์ลักษณ์’ ตั้งครรภ์แล้วมาขอร้องให้ชาญวิทย์รับผิดชอบลูกในท้องของเธอ ทว่าเขาไม่ยอมรับและต่อว่าด่าทอต่างๆ นาๆ
‘เตวิชญ์’ คอยช่วยเหลือเธอและแอบมองเธออยู่ห่างๆ จนมารู้อะไรบางอย่างจากน้องคนสนิทที่เผลอเล่าอะไรตอนเมา
เขาสงสัยและเอาลูกของเธอไปตรวจดีเอ็นเอจนได้พบความจริงบางอย่าง


"พี่เตๆ เมย์ว่า อาบน้ำก่อนไหมคะ” เธอทั้งเขินอาย ทั้งทำตัวไม่ถูก อีกทั้งเสื้อผ้าก็ยังอยู่ในชุดที่เปื้อนไวน์ ถึงแม้จะล้างออกไปแล้วบ้างก็ตาม ทว่ามานึกๆ ดูอีกที ทั้งเธอและเขามาที่นี่กะทันหัน ไม่ทันได้เตรียมเสื้อผ้ามาเปลี่ยนเลยเสียด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไร ค่อยอาบก็ได้” ว่าแล้วก็โน้มตัวลงไปจะจูบคนร่างเล็กทว่าเธอก็ดันออกอีก
“พี่เต แต่เราไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยนนะคะ จะทำยังไงดี”
“คืนนี้ก็ไม่ต้องใส่อะไรนอนก็ได้ เช้าก็ใส่ตัวเดิมกลับ วันเดียวเองไม่เป็นอะไรหรอก” เอ่ยเสร็จก็ไม่รอช้าโน้มตัวกลับไปใหม่ทว่าคนตัวเล็กก็ยังมีคำถามไม่หยุด
“แต่ว่า...”
“เอ...ทำไมตอนนี้กลายเป็นคนพูดมาก ไม่เหมือนก่อนหน้านี้เลย นี่ถ้ายังไม่หยุดพูด พี่จะจับปล้ำแล้วนะ”
“ก็...” เธอเขินนี่นา
เตวิชญ์ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรแล้วทั้งนั้น เขาจับมือทั้งสองข้างของเธอยึดไว้ข้างตัวแล้วโน้มใบหน้าลงไปพรมจูบหญิงสาวใต้ร่างทันทีอย่างโหยหา
“อื้อ...พี่เต...” ร่างเล็กกระถดคอหนีเป็นพัลวันเพราะรู้สึกจักจี้และขวยเขินในคราวเดียวกัน ยิ่งเขาลงไปซุกไซ้ซอกคอและขบเม้มที่เรียวหูงามก็ยิ่งจักจี้
“พี่คิดถึงเมย์มากนะ...” เขาครางบอกข้างหู พลางขยำคลำคลึงนวลเนื้อนุ่มนิ่มของเธอตามใจปรารถนา