เกิดใหม่..ใกล้เธอ

"หยงรู้มาว่า พี่มีคนที่รักแล้ว คุณวนิดาใช่มั้ยคะที่อยู่ในใจพี่มาตลอด"

ตันหยงถามออกมาตรงเผงเหมือนรู้ความในใจของเขายังไงยังงั้น

"รู้หมดแล้วสินะ"

น้ำเสียงของชานนท์อ่อนลง ถึงแม้ไม่อยากพูดเรื่องนี้กับตันหยงเท่าไหร่ เพราะเขารู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เอ่ยถึงชื่อวนิดาในขณะที่เขากำลังจะรู้สึกดีกับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่เธอ

"พี่ชานนท์เชื่อเรื่องของอดีตชาติมั้ยคะ?"

"พี่เชื่อ..แต่เรื่องที่สามารถพิสูจน์ได้"

"งั้น ถ้าเธอคนนั้นกลับชาติมาเกิดทัน และโตพอที่จะเป็นคนรักของพี่ได้อีกครั้ง พี่จะรักเธอในร่างของอีกคนมั้ยคะ?"

ชานนท์หันขวับมาทางตันหยงทันทีที่เธอพูดประโยคนี้ออกมา ภาพของวนิดาก็ซ้อนทับอยู่บนตัวของตันหยงราวกับคนๆเดียวกัน จนเขารู้สึกเอะใจ เพียงแต่ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้

แต่ภาพตรงหน้าของเขาตอนนี้ มัน วนิดาชัดๆ ชานนท์รีบขยี้ตารัวๆพร้อมๆกับที่ตันหยงหันมามองเขาตรงๆพอดีภาพของวนิดาจึงค่อยๆเลือนหายไปเป็นหน้าของตันหยงชัดเจนอีกครั้ง

"ถ้าสมมุติเรื่องแบบนั้นมีอยู่จริง ไม่ว่าเธอจะอยู่ในร่างใคร จะเป็นคนหน้าตาแบบไหน สวยหรือไม่สวย ขาวหรือว่าดำ ขอเพียงให้เป็นเธอและเธอยังคงจดจำและรักพี่อยู่ พี่ก็จะไม่ลังเล.."

ชานนท์ตอบกลับตันหยงด้วยน้ำเสียงที่คงมั่นเขาทอดสายตาไปเบื้องหน้าที่เป็นสีฟ้าเขียวของน้ำในสระ