คนนี้ของเฮียณัย

“สัญญาเลยรอบนี้จะใจเย็นสุดๆ…นะ ได้ไหม”

ปกติเขาไม่ค่อยถูกจริตกับเด็กดีสักเท่าไหร่ และถ้าเป็นไปได้หรรษณัยมักเลือกที่จะเลี่ยงไปเลยเสียด้วยซ้ำ
และภายนอกดาหลาเองก็จัดเป็นประเภทผู้หญิงที่เขามักเลี่ยงที่จะเล่นด้วยอยู่เสมอ หล่อนใช้ชีวิต25ปีที่ผ่านมาได้เที่ยงตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดในขณะที่เวลา35ปีของเขาแหวกและแหกมันทุกกฎที่ใครต่อใครต่างพากันว่าดี
ดาหลาเองก็รู้ตัวเองดี ถ้าไม่ใช่เพราะณพสินหรรษณัยไม่มีวันเลือกหล่อน ถึงจะแค่ของที่เอามาใช้แก้ขัดชั่วคราว นอนกันไม่เท่าไรเขาก็คงเบื่อ
ก็แค่เด็กในร้านรถที่เขาจำใจรับเอาไว้เพราะแม่ฝากฝัง แค่พนักงานตัวเล็กๆในร้านของตัวเองที่ปกติเขาไม่เคยแม้แต่ชายตาแล สถานะที่จะปิดบังก็ไม่ใช่จะเปิดเผยก็ไม่เชิง คนทำน่ะไม่รู้สึกแต่คนโดนกระทำนี่สิเจ็บทั้งใจ สุดท้ายพอทนไม่ไหว หรรษณัยนี่ล่ะจะต้องเป็นฝ่ายคลั่งเสียเอง!

#########
“คุณณัย ไม่! เบาๆหน่อย เดี๋ยวอ้วนเจ็บ”
ดาหลาดันหน้าท้องเขาไว้สุดแรง รู้ดีว่าหรรษณัยกำลังทรมานและเขามักลืมตัวอยู่เสมอ ตอนนี้หล่อนห่วงลูกมากกว่าอะไรทั้งหมด เลยหลุดปากพูดเรื่องเจ้าก้อนอ้วนออกไปโดยไม่ทันคิด
“หืม ใครเจ็บ ดาเจ็บหรือ”
คนด้านบนเกือบจะหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าหล่อนมีใบหน้าซีดเผือดไม่ได้มีอารมณ์ร่วมไปด้วยเหมือนก่อนหน้า เขาก็ทำท่าเดิม ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำสักหน่อย ทำไมหล่อนต้องกลัวขนาดนั้น
“อ้วนค่ะ เดี๋ยวอ้วนเจ็บ”
ดาหลาตกใจจนหน้าซีดไปหมด กลัวเขาจะไม่หยุดกระแทกตัวลงมาแรงๆ หน้าสวยซีดเผือดเมื่อความกลัวแล่นเข้ามาในความคิด
“อ้วนไหน? เธอไม่เห็นอ้วนขึ้นเลย”
ดาหลาจับฝ่ามือขาวจัดไปวางบนหน้าท้องน้อย ตาสบตากันไม่นานหรรษณัยก็สบถออกมาเสียงพร่า อยากผละออกจากตัวหล่อนแต่ข้างในก็ปวดร้าวเหลือเกิน