หยั่งรากรัก

กว่าดอกรักจะผลิบานจนงดงาม รากรักก็หยั่งลึกลงไปจนสมบูรณ์
………………………………………………………………….
“เหนือ! ทำแบบนี้กับหยีได้ไง แล้วไปพูดแบบนั้นทำไม” พอตั้งสติได้ปรียาดาก็รีบขืนตัวออกแล้วหันมาเผชิญหน้าแสงเหนือทันที ทั้งตะโกนใส่ ทั้งกระทืบเท้าเร่าด้วยความขัดใจ ยิ่งเห็นเขายืนนิ่งยิ่งโมโห กำปั้นน้อยๆของเธอจึงระดมทุบสะเปะสะปะไปทั่วทั้งแผงอกแกร่ง ไม่สนใจความเจ็บป่วยใดๆของเขาทั้งนั้น
“ทำไม! ชอบมันเหรอ จะคบกับมันรึไง”
“ตอนแรกก็ไม่ชอบ เพราะชอบไอ้หมาบ้าตัวนึงอยู่ แต่ตอนนี้จะเลิกชอบไอ้หมาบ้าตัวนั้นแล้วไปลองคบดูดีกว่า”
“แม่งเอ๊ย” แสงเหนือตบตีกับความคิดตัวเองในสมองแล้วยกมือดึงทึ้งผมด้วยความขัดใจ ปรียาดาเห็นดังนั้นเลยยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์คืนแล้วหันหลังเดินหนี แสงเหนือจึงรีบวิ่งตามไป ใช้แขนสอดเข้าใต้ข้อพับขาแล้วอุ้มตัวเธอพาดบ่า แน่นอนว่าปรียาดาโมโหสุดฤทธิ์แล้ว เธอจึงดีดดิ้นและใช้มือทุบตีแผ่นหลังเต็มที่
“ปล่อยหยีลงเดี๋ยวนี้! ไอ้คนนิสัยไม่ดี มาหลอกให้ชอบแล้วทำเฉยปล่อยให้คนอื่นคิดไปเอง นึกว่าหล่อนักรึไง ไอ้คนเจ้าชู้ ไอ้คนขี้ขลาด ไอ้หมาหวงก้าง ไม่ชอบก็ไม่ต้องมาทำแบบนี้”
ถ้อยคำมากมายที่เก็บกดไว้นานถูกพรั่งพรูออกมา จากที่เคยคิดจะว่าจะพยายามกลับไปเป็นพี่สาวที่แสนดีของเขาให้ได้ ตอนนี้ปรียาดาอยากย้อนไปไกลกว่านั้นคือจะกลับไปเป็นคู่แค้นเหมือนตอนเด็ก ใครใช้ให้เขามาทำแบบนี้กับเธอก่อนล่ะ