ทาส เล่ม 2

คำโปรย เล่ม ๒


เมื่อนานวันผ่านพ้นจนแรมเดือน

แผลยังเตือนคล้ายความผิดยังติดไว้
รอยโบยจางแต่ไม่รางในจิตใจ
ถึงอยู่ใกล้แต่ก็ไกลในดวงมาน

จนถึงวันที่ได้กลายเป็นไท

ต้องจากไกลจากแดนแสนสนาน

จำต้องอยู่ดูลำพังทุกวันวาน

ไร้เสียงเรียกร้องขานจากคู่คิด

ถ้าเจ้าจ้อยจักได้รู้ว่าคุณช่วง

ได้แอบห่วงหวงเจ้าอยากใกล้ชิด

คอยช่วยเหลือเกื้อกูลพูนสนิท

คงชื่นจิตชื่นใจให้คลายเหงา

คิดถึงครั้งนั่งเรือชมบัวแดง

ทิวากรยอแสงส่องอาบสองเรา

อยากให้วันเวลาหวนดังเก่า

ด้วยสองเราจักประคองนาวาไป