คืนเดียวก็เมีย

แม้จะเป็นภรรยาของผู้ชายคนนั้นเพียงคืนเดียว แต่ท้องฟ้าของเขา ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

“คุณจะเอาลูกผมไปเร่ร่อนไม่ได้ ที่ผ่านมาเอาลูกผมไปอยู่บ้านสงเคราะห์เด็ก ผมยังไม่ชำระความกับคุณเลยนะ”

“สารเลวเอ๊ย! ใครลูกคุณ ประสาท”

“แล้วที่เล่นเครื่องบิน บรึ๊น ๆ อยู่นั่น คุณทำคนเดียวหรือไง”

คำนั้นยิ่งกว่าเข็มทิ่มตำหัวใจ ฟางชะงักงัน ภาพจำที่เขาตัวคนเดียวฝ่าฟันความเดียวดายมานับครั้งไม่ถ้วน ถูกขุดขึ้นมาให้ใจขื่นขมอีกครั้ง

ท้องโตขนาดนี้ มาคนเดียวได้ยังไง...
ทำไมมาคลอดคนเดียว สามี ญาติ ๆ ไม่มีเหรอ...

“ใช่ ผมทำคนเดียว ท้องคนเดียว คลอดคนเดียว รับผิดชอบเลี้ยงดูแกคนเดียว และเป็นคนเดียวที่ยินดี ให้แกเกิดบนโลกเล็กใบนี้” ฟางกลั่นคำพูดออกจากจิตใจแสนชอกช้ำ ดวงตาที่มีน้ำคลอขัง เชยขึ้นสบตาคนที่พัดพามรสุมให้กับชีวิต
“คุณเป็นคนบอก ไม่อยากให้มีมารหัวขนเกิดขึ้น คุณจำไม่ได้เหรอ”

“ตอนนั้น ผมคิดว่าคุณหลอก เพื่อดึงผมกลับไปบ้านคุณ” ธนวรรษไม่หลบสายตา เขารู้สึกผิดและอยากให้อีกฝ่ายรับรู้มากที่สุด

“แล้วสองปีที่ผ่านมาล่ะ คุณมีความสุขมากเลยสินะ ในขณะที่ผมต้องอุ้มท้องหนีตาย แล้วยังต้องอุ้มลูกหาหมอแทบทุกวัน คุณ... คุณ ใจร้ายมากพี่อั๋น ฮึก ๆ”

“ไม่ใช่สิ... คุณตั้น คุณเป็นคุณตั้น ฮือ ๆ” ฟางก้มหน้า น้ำตาที่เผยความอ่อนแอไหลลงเป็นสาย เพราะมือยังถูกรวบ เขาจึงได้แต่ยกไหล่เช็ดน้ำตาให้ตัวเอง

คำเตือน เรื่องนี้อาจจะทำให้คุณเสียน้ำตาพร้อมรอยยิ้ม

ใครที่ยังไม่เคยอ่านงานของMochin ติดตามอ่านออนไลน์ก่อนก็ได้นะคะ