พี่ปลายปีไม่อยากมีพี่เลี้ยง [ปลายฟ้าxมีใจ]

“คุณชื่อมีใจใช่ไหม เคยทำงานเป็นพี่เลี้ยงมาก่อนหรือเปล่า”

โอ้ คำถามแรกผมก็อ้าปากแทบไม่ขึ้นเลย

“ไม่เคยครับ” ผมตอบไปตามตรง ว่าผมไม่เคย แม้แต่ความฝันยังไม่เคยฝันเลยว่าตัวเองจะมาทำงานสายนี้

“แต่มาสมัครงานสายนี้เนี่ยนะ” เขาหรี่ตามองผมอีกแล้ว เสียงก็ดุ จะดุไปไหนพ่อคุณ ขี้หดตดหายหมดแล้ว

“ก็ไม่มีใครทำเป็นทุกอย่างมาตั้งแต่เกิดนี่ครับ ผมคิดว่าผมก็น่าจะเรียนรู้แล้วทำได้ อีกอย่างผมก็ชอบเด็ก และหาข้อมูลมาบ้างแล้วว่าเป็นพี่เลี้ยงต้องทำอะไรบ้าง” ผมร่ายยาวไปรวดเดียวจบ แต่ที่พูดมาทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริง ระหว่างที่ผมรอเขาเรียกไปสัมภาษณ์งานผมหาข้อมูลเกี่ยวกับพี่เลี้ยงมามากพอสมควร บอกได้เลยว่าทฤษฎีแน่นปึก

“แต่ผมก็อยากได้คนที่มีประสบการณ์มากกว่า”

“พี่...เอ่อ คุณก็ให้ผมลองทำงานสักวันสองวัน แค่นี้ผมก็เป็นคนที่มีประสบการณ์แล้วไม่ใช่เหรอครับ”

“คุณกำลังกวนผมอยู่เหรอ” เขาตีหน้าดุกว่าเดิม แม่เจ้าโว้ย นี่สัมภาษณ์งานหรือจับใบดำใบแดง หน้าตึงกว่าทหารอีกพ่อคุณ

“ผมเปล่านะ ผมพูดจริงๆ ผมเป็นคนที่เรียนรู้งานไวมาก ผมอยากให้คุณให้โอกาสผม”

การสัมภาษณ์เต็มไปด้วยความตึงเครียด แต่ว่าสุดท้าย เขาก็รับผมเข้าทำงาน แต่ยังไม่ทันได้เริ่มงานก็โดนสะกัดดาวรุ่งเสียก่อน

“ไม่ ไม่เริ่ม พี่ปีไม่ให้เริ่ม” ผมกำลังจะดีใจจนหน้าบานแต่ดันโดนเด็กตัวป้อมที่วิ่งมาจากไหนไม่รู้สะกัดดาวรุ่งจนหน้าแห้ง “ปะป๊า พี่ปีม่ะเอาพี่เลี้ยง ไม่เอาเด็ดขาด”

เดี๋ยวนะ เจ้าเด็กตัวป้อมเหมือนก้อนโมจินี่หน้าคุ้นๆ เหมือนผมเคยเจอที่ไหนมาก่อน ละดูกอดอกทำหน้ามุ่ยๆ นั่นสิ น่าบีบจริงๆ

“พี่ปี ปะป๊าบอกให้เล่นอยู่ข้างบนไงครับ” นายจ้างป้ายแดงหันไปทำหน้าดุใส่เด็ก

“พี่ปีม่ะเล่น พี่ปีม่ะเอาพี่เลี้ยง ม่ะเอาพี่คนนี้...เอ๋ พี่คนนี้ ใจ พี่ปีจำใจได้” เด็กน้อยเริ่มโวยวาย แต่พอหันมาเจอหน้าผมก็มองตาแป๋ว

ผมจำได้แล้ว เจ้าก้อนนี้ที่โดนพ่อทำหายที่ตลาดนี่ แล้วก็เหมือนเด็กน้อยก็จะจำผมได้เหมือนกัน เพราะผมเป็นคนช่วยเจ้าเด็กตามหาพ่อ

“วันนี้พี่ปีเปล่าทำปะป๊าหายนะ” ปากเล็กๆ ขยับพูดก่อนจะยิ้มกว้างจนแก้มยกเป็นก้อน

ฮือ มันช่างน่าบีบจริงๆ

"แต่พี่ปีม่ะหยักมีพี่เลี้ยง พี่ใจมาทำงานเป็นหม่าม้าแทนได้เป่า"

#พี่ปลายปีไม่อยากมีพี่เลี้ยง