ออร์อย่าเหนือ

“ผมชื่อออร์คิดครับ ออร์คิดที่หมายถึงดอกกล้วยไม้ ดอกกล้วยไม้ที่มาจากคำขวัญของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิท ที่ผมจำขึ้นใจ
“กล้วยไม้มีดอกช้า ฉันใด
การศึกษาเป็น ไปเช่นกัน
แต่ออกดอกคราวไร งามเด่น
การศึกษาปลูกปั้น เสร็จแล้วแสนงาม”
ยังนะครับ มันยังไม่จบแค่นั้น เพราะการศึกษาสำหรับคุณพ่อคุณแม่ของผมนั่นหมายถึงความเจริญงอกงาม ดั่งปรัชญาของมหาวิทยาลัยเก่าแก่ที่พ่อแม่ของผมจบมาจากที่นั้นทั้งคู่และผมก็ดันเกิดตรงกับวันก่อตั้งมหาวิทยาลัย เพราะฉะนั้นปรัชญาของมหาวิทยาลัยจึงเป็นที่มาของชื่อเล่นของผม
"การศึกษาคือความเจริญงอกงาม" ตรงกับภาษาอังกฤษ ว่า "Education is Growth" และตรงกับภาษาบาลีว่า "สิกขา วิรุฬฺหิ สมฺปตฺตา "
เจริญงอกงามด้วย อารยวัฒิ 5 ประการ
งอกงามด้วยศรัทธา งอกงามด้วยศรัทธาในชีวิตบทบาท หน้าที่ของตน
งอกงามด้วยศีล งอกงามด้วยจริยธรรมและความดีงามทั้งปวง
งอกงามด้วยสุตะ งอกงามด้วยการสดับตรับฟังและเรียนรู้ตลอดเวลา
งอกงามด้วยจาคะ งอกงามด้วยความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เอื้ออาทรต่อผู้อื่น
งอกงามด้วยปัญญา งอกงามในการดำรงชีวิต คิด และทำด้วยปัญญา
(อง.ปญจก.22/40/47)

เอาล่ะผมว่าถ้ายาวกว่านี้ ... ผมน่าจะบรรลุโสดาบันในไม่ช้า
แต่ก็นั้นแหละ .. คนที่มัน “ร่าน” อย่างผมจะไปบรรลุโสดาบันได้ยังไงกัน และการศึกษา การอบรมสั่งสอนจากพ่อแม่ ความคาดหวังที่ครอบครัวมอบมันให้ผม ก็ไม่ได้ทำให้ผมออกดอกงดงามเหมือนกล้วยไม้ที่พ่อกับแม่คาดหวัง
ผมเป็นแค่ ไอ้ออ ไอ้เด็กแว่น ไอ้เด็กเนิร์ดที่มันใจแตกเอาตอนเรียนจบ
ส่วนสาเหตุที่เด็กแว่นอย่างผมใจแตกก็เพราะ “จอมทัพ” เพื่อนในกลุ่ม
จะบอกว่าเพื่อนสนิทก็ไม่ถูกเพราะจอมทัพมันปลดผมออกจากตำแหน่งนั้นที่มันเคยให้ผมเอาไว้แต่ผมดันไม่รู้ตัว เพียงเพราะผมสารภาพกับมันว่าผมชอบมัน แล้วมันก็ตอกหน้าผมกลับมาว่า “มันไม่เอาเพื่อน ไม่เล่นเพื่อน”
ผมหลุดปากออกไปว่าเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น
ห้าปีของความเป็นเพื่อนของผมกับจอมทัพก็จบลง
ผมและมันไม่ได้คบกัน มันไม่ได้ชอบผม มีแต่ผมคนเดียวที่ละเมอเพ้อพกไปเอง
จากแต่ก่อนที่มันปากร้ายกับทุกคนไปทั่วยกเว้นผม (เพราะผมคือคนที่แบกกลุ่มเพื่อนจนเรียนจบตรีกันมาได้) กลายมาเป็นปากร้ายกับผมสารพัด
จอมทัพไม่เชื่อว่าคนอย่างผมจะชอบมัน แน่นอนครับว่าจอมทัพหล่อ หล่อแบบแบดๆ ด้วยแหละประเด็น
จากเมื่อก่อนที่เคยเห็นมันสะบั้นความสัมพันธ์กับคนอื่นเป็นว่าเล่น ผมตอนนี้กลับกลายเป็นถูกมันเหยียบกดลงด้วยคำพูดจนแทบจมลงดิน
ผมอาจจะเรียนรู้มา ว่าการศึกษาคืออะไร
แต่ผม .. ไม่เคยรู้เลยว่าความหมายหรือความรู้สึกที่ผมเผลอยอมรับว่าชอบจอมทัพมันเป็นยังไงและคือแบบไหน ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ทุกอย่างสำหรับผมมันคือความว่างเปล่า มันว่างเปล่าจริงๆ