สามีนางร้าย

“พอเห็นยัยนี่ทีไรนึกว่าตัวเองอยู่โรงเรียนอนุบาลทุกที
อายุก็ตั้งยี่สิบห้าแล้วยังทำตัวเล็กตัวน้อยแต่งตัวเเต่งหน้าเหมือนเด็กอยู่ได้น่ารำคาญ!”

ไม่ใช่ไม่ได้ยิน ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรกับถูกมองแบบนั้น
แต่มันแค่ชิน..ชินมานานแล้วกับการถูกเหยียด เหยียด และเหยียดเป็นร้อยเป็นล้านครั้ง
ไม่ว่าจะทำอะไร เป็นอะไร เมื่อคุณอยู่ประเทศนี้การถูกเหยียดโดยไร้ความความปราณี
มันคือสิ่งที่ต้องพบเจอแม้จะไม่มีใครอยากเจอมันก็ตาม
โดนแรกๆ มันแย่มากแย่จนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้
เพราะต่อให้พูดออกมามันก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดเปลี่ยนการกระทำของคนพวกนั้นได้
พอเปลี่ยนสังคมเปลี่ยนเพื่อนใหม่ทุกครั้ง การถูกด้อยค่าก็แตกต่างกันไปตามสัญชาตญาณดิบ
ของคนและสังคมตรงนั้น ไม่มีที่ไหนที่ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าการบูลลี่เลยสักแห่ง
จิตใจที่แสนเปราะบางของคนมันไม่ได้แข็งแกร่งพอจะก้าวข้ามผ่านได้ทุกครั้งที่โดน
ไม่ได้อยากแบกรับปัญหาที่คนอื่นยัดเยียดให้ วันคืนที่ผ่านมาช่างโหดร้ายแสนสาหัส
ผ่านการคิดสั้นในวันที่จิตใจอ่อนแอมามากมายนับครั้งไม่ถ้วน กว่าจะแข็งเเกร่งยืนหยัดเป็นตัวของตัวเองได้
ต้องล้มแล้วล้มอีกเป็นพันๆ ครั้ง ต้องลุกขึ้นมาในรูปแบบใหม่เพราะอยากอยู่บนโลกนี้ต่อไป
เพราะความชอบ เพื่อตัวเองต่อไปนี้อย่าหวังว่าจะมาทำอะไรคนอย่างฉันได้
จำไว้ว่าฉันไม่ใช่นางเอก!