ของของเจ้า ใครก็แย่งไปไม่ได้

ข้าเคยกำชับไว้แล้วไม่ใช่หรือว่า อย่างไรก็ตามของของเจ้า ใครก็แย่งไปไม่ได้ ผ่านมาไม่กี่ราตรีเจ้าก็ลืมสิ้นเสียแล้ว...

----
เดิมทีตำแหน่งจวิ้นอ๋องของ ‘เหว่ยซิน’ นี้ก็ไม่ได้มีความสลักสำคัญอันใด เป็นพระราชนัดดาที่องค์จักรพรรดิไม่ทรงเห็นคุณค่า ไม่มีผลงานประจักษ์แจ้งให้ผู้คนสรรเสริญเยินยอ หนำซ้ำยังมีแต่คำติฉินนินทายิ่งกว่าถูกน้ำโคลนสาดใส่ไม่เว้นวัน ตัวเหว่ยซินเองก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เพียงแต่ว่ากลับทำให้คนผู้นั้นชังน้ำหน้าตนมากกว่าเดิม



สิ่งที่ ‘ลู่เสียน’ ผู้นี้เกลียดมากที่สุดก็คือคนไม่เอาไหน ไม่ทำสิ่งใดให้เป็นประโยชน์ต่อบ้านเมือง วัน ๆ เที่ยวเอาแต่สำมะเลเทเมาเคล้านารี ตำแหน่งสูงส่งแล้วอย่างไร เที่ยวมาเกี้ยวพาผู้อื่นไปเรื่อยหาสาระอันใดไม่ได้ หากสังหารเชื้อพระวงศ์ได้ไม่ผิด คนผู้นั้นคงไม่มีหน้ามายืนยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ตนให้ระคายสายตาแล้ว