เมื่อถึงคราวอับจน คุณหนูพวกเราสู้ตาย (จบ)

หนิงฮันฮันหรือน้ำใจ หญิงสาวได้รับโอกาสย้อนกลับช่วยกอบกู้ตระกูลหนิง ซึ่งเป็นต้นตระกูลเดิมนั่นเอง อาหาร 5 หมู่จำเป็นอย่างยิ่งสำหรับคนชราและเด็กในวัยที่กำลังเจริญเติบโต ตอนนี้หญิงสาวกำลังก้มหน้าก้มตางมหาหอยในแม่น้ำ โดยไม่สนว่าผู้อื่นจะมอง แต่แล้วเสียงที่ดังขึ้นมานั้น  ทำให้นางเงยหน้าขึ้น

“นอกจากหน้าตาเจ้าอัปลักษณ์แล้ว เจ้ายังเป็นสตรีที่ไร้ยางอายยิ่ง” ข้าเห็นสตรีป่าเถื่อนนางนี้พับแขนเสื้อ ถลกชุดขึ้นมาถึงหัวเข่าแล้วมัดไว้ จากนั้นถือตะกร้าลงไปในแม่น้ำหน้าตาเฉย นางบ้าไปแล้วแน่ ๆ ข้ายอมรับว่าไม่เคยพบเห็นสตรีเช่นนี้มาก่อน พี่กับน้องช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

“อ้อ ท่านนี่เอง ขอบคุณที่ชม…ข้าเองยอมรับว่าไม่เคยพบเจอบุรุษหล่อเหลาเช่นท่านมาก่อน…แต่น่าเสียดาย วาจาของท่าน ความหล่อเหลาที่มีหายไปชั่วพริบตาเดียว…ให้ข้าแนะนำท่าน คราวหน้าท่านเก็บวาจาไว้อย่าได้เอ่ยออกมาเชียว มิเช่นนั้นเปลือกทุเรียนจะปิดปากท่านได้นะ”

“เจ้า เจ้าไร้ยางอายยิ่งนัก” นางชมข้าแล้วแอบด่าข้า แต่อันใดคือเปลือกทุเรียนเล่า…ข้ายืนมองนางอยู่นาน สุดท้ายก็ต้องลงไปช่วยนางงมหอย ขืนปล่อยให้นางงมหอยคนเดียว ข้าก็อดกินกับข้าวที่นางทำสิ…