มนตร์ตาละวัน ภพคุณหลวง [ภาคพิเศษ] (หนังสือเสียง)

‘แม่แก้ว’ บุตรสาวเจ๊กอี้หลวงโรงฝิ่น ผู้ตกเป็นที่หมายปองแต่แรกพบของ ‘คุณหลวงจัน’ หล่อนมีความจำเป็นต้องแต่งงานเพื่อรักษาหน้าตาวงศ์ตระกูลเอาไว้ แต่เมื่อคุณหลวงจันเอง พอได้รับแม่แก้วเป็นเมียมาแล้วกลับพบว่าหล่อนไม่ได้เป็นกุลสตรีอย่างที่คิด ฤาหล่อนจะฝักใฝ่คุณไสยอาคมจริง ๆ


“ขัดสีฉวีวรรณนานเหลือเกิน ออกจากห้องอาบน้ำมากี่หน ฉันแลเห็นว่าหล่อนยังงามเท่าเดิม” ในรอยยิ้มชื่นชม กระทั่งแววตาคมที่ไล่มองผิวขาวละเอียดบริเวณเนินอกนุ่ม เหนือผืนน้ำนั้นเต็มไปด้วยฟอง หญิงสาวทำตาใสแป๋ว
“คุณหลวง... เข้ามาได้ยังไงคะ?”
“ก็พังประตูเข้ามาน่ะซีแม่ ฉันจะอาบน้ำบ้าง หล่อนไม่ให้ฉันอาบ เห็นทีว่าอยากลงไปแช่โอ่งมังกรหลังบ้านฉันกระมัง แต่ว่าคงจะต้องต่อสู้กับบ่าวนะแม่ โอ่งหลังบ้านนั้นน่ะ ผัวเมียต้องแก่งแย่งกัน” เขาช่างพิรี้พิไรจีบเมีย ทั้งที่อยากจะอาบน้ำด้วยมากกว่า ดวงตาคู่สวยจึงเบิกกว้างมองตั้งแต่แผงอกกว้างกำยำไล่ลงมาถึงไรกล้ามเรียงตัวสวยบริเวณหน้าท้อง ความร้อนแรงของเขาคงจะทำให้หล่อนร้อนตามไปด้วย ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางพอรู้ตัวว่าทำกิริยาไม่งาม
“ทำไมถึงไม่ซื้อโอ่งเพิ่มเล่าคะ?”
“หากฉันซื้ออ่างเพิ่ม ให้ผัวเข้าไปในอ่างหนึ่งใบ อีกคนก็เข้าไปในอ่างหนึ่งใบ มันจะไม่โรแมนติกน่ะซี ต้องเข้าไปอาบร่วมกันในอ่างเดียวกัน”
“ทำไมจะต้องอาบอ่างเดียวกัน”
หล่อนถามหน้าบึ้งตึงเพราะได้ยินอยู่ว่าพูดเรื่องโอ่ง คุณหลวงจันก็วกกลับมาเรื่องอ่าง ให้มันได้อย่างนี้สิ
“เป็นผัวเมียกัน อาบน้ำอ่างเดียวกัน มันออกจะกระชุ่มกระชวยแม่แก้ว”
“เป็นผัวเมียกัน อาบโอ่งหรือว่าอาบอ่าง คนละอ่างก็เหมือนกันค่ะคุณหลวง”
“ไม่จริงหล่อน...”
กว่าผู้ชายตัวโตจะสะบัดผ้าขนหนูทิ้งลงพื้นแล้วก้าวขาลงอ่าง แก้วตาหน้าตื่นตะลึงมองกลางกายชายที่มีแพรไหมปกคลุม ผ่านหน้าไปไว ๆ ขณะที่เขาขยับกายเข้าหาหล่อนในอ่างเล็กแคบ แหวกฟองสีขาวออกกระจายไปทั่ว
“แม่แก้วตา... แม่คนงามของพี่” ทั้งเสียงแหบพร่าและนัยน์ตาประกายสีแดงสดสวยทำให้หล่อนนิ่งอึ้งมองเขา เพราะไม่ผิดแน่ หล่อนไม่ได้คิดไปเอง แสงสีนวลอ่อนในห้องน้ำตอนนี้สะท้อนเข้านัยน์ตาของเขายิ่งทำให้เห็นชัดเจน
“ทำไม... ดวงตาคุณหลวง... เป็นสีแดง...”
ไม่ทันได้ตกใจนาน เรียวปากหนาก็ประกบปิดลงบนริมฝีปากอิ่มงาม มอบจุมพิตอ่อนหวานนุ่มนวลทว่าเนิบนาบอาลัยราวคิดถึงความหอมหวานนี้นักหนา โดยไม่สนว่าหล่อนจะคิดอย่างไรกับการรับรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา กุมภิลหนุ่มในร่างมนุษย์ยังคอยสูบลมหายใจหอบสั่นจากปากเล็กดื้อรั้นประหนึ่งจะกลืนกิน
เรือนร่างเปลือยเปล่าแนบชิดอิงแอบหากแตะต้องกัน พาลพาให้น้ำในอ่างเหมือนจะกลายเป็นน้ำร้อนจัด ฝ่ามือหนาอยู่ไม่สุขเลื่อนลูบบนเอวคอดบาง ขยับขึ้นมาบนอกอวบอัด บีบกำเบา ๆ จนหล่อนสะดุ้ง
คุณหลวงจันคงคิดเรื่องอาบน้ำผึ้งพระจันทร์กับเมียในเร็ววัน แต่กระนั้น คนในอ้อมแขนก็แสนจะเหนียมอาย เพียงถูกสะกิดเข้าบนยอดกายสาวที่แข็งเป็นตุ่มไตตามอารมณ์หวามไหว มือเรียวพลันผลักอกกว้างออก
“คุณหลวงคะ... พอก่อนนะคะ”
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันเกรงว่าฉันไม่รู้จักเรื่องหนุ่มสาวดี”
“อยู่เฉย ๆ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละแม่ ฉันรู้หน้าที่ผัว ฉันยินดีจะสอนหล่อนเอง”
“คุณหลวงว่าจะไม่บังคับจิตใจฉัน”
“เป็นเด็กดื้อเงียบ เอาแต่ใจตนเป็นใหญ่ ฉันยินดีจะตามใจหล่อนแต่ไม่ใช่ทุกคราวนะแม่แก้ว หล่อนควรจะตามใจฉันบ้าง” ต่อว่าตัดพ้อเสียงเข้ม หญิงสาวทำหน้าบึ้งตึงใส่เขาที่จับคางหล่อนเชยขึ้น โน้มใบหน้าลงประกบจุมพิตอีกครา
ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคุณหลวงจันยิ่งกับคนไร้ประสบการณ์ ไม่เคยถึงเนื้อต้องตัวบุรุษ พอเขากอดหล่อน ถูไถยอดอกสีหวานด้วยแผงออกแข็งแรงอบอุ่น หล่อนก็ทำเก้ ๆ กัง ๆ เลื่อนมือขึ้นโอบรอบคอ ในที่สุดปากอันดื้อรั้นก็กลับมาโอนอ่อนตาม เมื่อถูกบดเบียดบังคับให้เผยอปากขึ้นรับจูบหวานอย่างไม่ลดละ แต่เพียงไม่นาน เขาเป็นฝ่ายผละออกจากริมฝีปากคู่งาม ก้มหน้าลงมองดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือดูเสียอกเสียดาย
“หล่อนชอบให้ฉันจูบ แต่หล่อนกลัวอะไร... หล่อนรู้สึกยังไง?”
“ฉันไม่ใช่คนพูดจาโจ่งแจ้งอย่างคุณหลวงค่ะ”
“ผู้หญิงกระไรใจดำ หล่อนไม่ให้ฉันได้มีความสุขสมกับที่เสียค่าขันหมากทองหมั้นตั้งแพงโข ช่างปะไร ฉันจะจูบตามเนื้อตัวหล่อนให้ช้ำเทียว...” ในน้ำเสียงและท่าทีเง้างอน ร่างกำยำรุ่มร้อนดึงเอวบางเข้าหา ยกก้นงามงอนให้นั่งบนกลางกายเพื่อที่จะยืดขายาว ๆ ด้วยลักษณะอ่างที่มีขอบโค้งวางพักแขนได้อย่างพอดี แต่เพราะนั่งทับบางอย่างในน้ำอุ่นร้อน แก้วตาจึงหน้าตาตื่นตระหนก แม้จะยังวางมือบนแผงอกกว้างซึ่งเขาจับข้อมือนั้นไว้
“หะ... หาง... ค่ะ...” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าตกใจ นอกจากนัยน์ตาสีแดงสดสวยประกายทำให้หญิงสาวสั่นกลัว ยังสัมผัสได้ว่าทับบางอย่างเข้าจัง มันบุกรุกผ่านซอกขาของหล่อน แยกกลีบดอกไม้งามที่โอบกอดมันไว้อย่างเต็มใจยินดี ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเพราะสัมผัสร้อนที่ถูไถกันเพียงภายนอก และถัดไปนั้น...
“แปลกตรงที่ไหนหล่อน ผู้ชายก็มีหางทั้งนั้น”
“หางไอ้เข้ค่ะ!”
บางคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เหมือนเป็นเรื่องปรกติยังมองไปทางผิวขรุขระสีดำสนิทที่พาดยาวผ่านขอบอ่างไป
“เวลาฉันตื่นเต้นก็เป็นอย่างนี้ มันชอบออกมาเกะกะวุ่นวาย หล่อนคงไม่ว่านะแม่”

ซีรีส์สาปอสุรา

มนตร์ตาละวัน
มนตร์ตาละวัน - ภพคุณหลวง - (พีเรียด)
พันวาเสน่หา