คนนี้เมียไอ้ฟืน

วันนั้นแม้เธอจะเมาแค่ไหนเธอก็ไม่ควรพลาดไปมีอะไรกับรุ่นพี่ข้างบ้านที่ปากหมาและนิสัยไม่ดีอย่างเขาจริงๆ มันเป็นความผิดของตัวเธอเอง ผิดที่อุตส่าห์หนีไปตั้งเจ็ดปีแต่ว่าสุดท้ายก็หนีไม่พ้น...


**********

"ไม่ต้องห่วงว่าฉันเอาเธอแล้วจะไม่รับผิดชอบด้วย ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่าง แม้จะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ แม้จะไม่เคยอยากได้เธอมาเป็นเมีย แต่เมื่อมันพลาดไปแล้วฉันก็จะให้พ่อแม่ฉันมาสู่ขอ"

"ไม่ ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น"

"ถึงฉันจะเป็นไอ้ทุเรศยังไงแต่ฉันก็มีความรับผิดชอบมากพอ"

"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี ฉันไม่ต้องการ เรื่องที่เกิดขึ้นมันเกิดเพราะฉันเมาเอง ตอนรู้สึกตัวและจำว่าเกิดอะไรขึ้นได้ฉันอยากขอโทษพี่ด้วยซ้ำ แต่พอได้ยินพี่พูดหมาๆแบบนี้ฉันก็ไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วนอกจากรู้สึกเสียดายซิงที่ต้องเสียให้หมามันไป"

"นี่เธอว่าฉันเป็นหมาเหรอ"

"ไม่หรอก...ฉันลืมไปว่าหมามันไม่เคยพูดจาทุเรศและทำนิสัยเสียใส่ฉันอย่างนี้"

"ยายนิล!!"

"อะไรไอ้ฟืน!"

"นี่เธอเรียกใครว่าไอ้"

"ใครอยากเป็นไอ้ก็รับไป"

"ปากดีนักนะ..."

พูดจบใบหน้าหล่อคร้ามก็ฉกลงมาปิดประทับริมฝีปากของคนปากดีเป็นการลงโทษ ญาณินตกใจ พยายามยกมือดันหน้าเขาออก แต่ต่อให้ออกแรงแค่ไหนคนตัวโตกว่าก็ยังได้เปรียบเธอวันยังค่ำ

และแรงต่อต้านของเธอก็มีไม่มากด้วย...

"ไอ้คนเลว น่ารังเกียจ"

เธอต่อว่าเขาทันทีที่เขาปล่อยให้ริมฝีปากเป็นอิสระ

"ถ้าฉันเลวและน่ารังเกียจแล้วเมื่อกี้จะจูบตอบฉันทำไม"

เป็นคำถามซึ่งไร้คำตอบเพราะหลังจากที่เขาถามจบเขาก็อุ้มเธอเดินขึ้นห้องไปในทันที