นิจ

ทั้งสองได้พบกันหลายครั้ง และนิจจำได้ว่าเจ้าคุณสุรแสนฯ เคยเอ่ยชื่อเขาเสมอ โดยที่หล่อนไม่เคยยึดถือเอามาเป็นอารมณ์ ครั้นท่านนายพลผู้เฒ่ามาบอกกับหล่อนว่า เขามาขอหมั้นและถามบุตรสาวว่าจะตกลงหรือไม่ นิจจึงพยายามรวบรวมความทรงจำ หล่อนนึกอะไรไม่ออกมากนัก นอกจากจำได้ว่าเขาเป็นคนท่าทางเรียบร้อยและมีหนวดประปราย

นิจแลสบตาเขา ในขณะนั้นและรู้สึกว่าแววตาของเขาเต็มไปด้วยความสลด สงสารแล่นเข้าจับใจพร้อมกับความอุปาทาน ขณะที่เขาปล่อยมือของหล่อนที่สวมแหวนแล้วลง นิจมองดูเขาด้วยสายตาคล้ายจะถามว่า

‘เธอเป็นอะไร เหตุไรจึงดูเศร้าโศกนัก มีความทุกข์ร้อนอะไรหรือ? บอกมาเถิด นิจของเธอแหละจะช่วยเธอ’
นิจไม่ได้กล่าวความคิดเหล่านั้นออกมาเป็นคำพูด เพราะหล่อนไม่ได้พบคู่หมั้นอีกเลยนับแต่วันนั้นมา