เมื่อรักโรยรา

“รันกะ” เจ้าของฉายาเหยี่ยวดำ หญิงสาวนักฆ่าชาวญี่ปุ่นถูกมาเฟียจีนไล่ล่าจนต้องจบชีวิตลง สาเหตุเกิดจากลอบสังหารหัวหน้าใหญ่แต่ดันพลาดท่าเสียที
“หึ ยอมให้จับเสียดีๆ เหยี่ยวดำ คือฉายาของเธอสินะ”
“...”
“ขอดูหน้าหน่อยไม่ได้เหรอ ชอบนักหรือไงที่ปิดบังใบหน้าเอาไว้แบบนี้ ไม่เอาน่า ยังไงซะเธอก็หนีไม่รอด”
ปัง ปัง ปัง
กระสุนหลายนัดถูกสาดไส่คนที่พูดเกลี้ยกล่อมให้รันกะยอมแพ้ กฎของนักฆ่าสะกดคำนี้เป็นที่ไหน ในที่สุดก็วิ่งหลบหนีออกมาถึงกลางสะพาน
แต่แล้วสิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ชายอันเป็นที่รัก ที่พึ่งพิง คนที่ไว้ใจที่สุดหักหลัง เคน หันกระบอกปืนมาที่ รันกะ
“ขอโทษ ฉันรักเธอ”
ปัง ปัง ตู้ม!
ร่างของหญิงสาวลอยละลิ่วลงสู่ผืนน้ำเบื้องล่าง น้ำตาแห่งความเสียใจไหลรินไม่ขาดสายจมลงสู่ก้นบึ้งของแม่น้ำสายนี้
ชีวิตเหยี่ยวดำ ผู้ซึ่งฆ่าคนอย่างง่ายดายต้องมาจบชีวิตลงด้วยน้ำมือชายคนรักช่างน่าสมเพชเสียจริง หลายครั้งที่มีคนเตือนว่าคนรักนั้นนอกใจ รันกะก็มักจะเงียบไม่ตอบโต้ ไม่สนใจ เพราะเชื่อมั่นมาตลอด จนถึงตอนนี้
“รักเหรอ ช่างโง่งมหลงเชื่อคนเลวสมควรแล้ว”
สติค่อยๆ หายไปดำดิ่งสู่ความมืดมิด ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่านานเพียงใด ตื่นขึ้นมาอีกที พบว่าตนมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ กลิ่นยาในห้องคลุ้งไปหมดจนแสบจมูก พยายามเพ่งมองเบื้องหน้าพบผ้าม่านสีชมพู สาวสวยวัยกลางคนมองมาที่ตนกำลังยิ้มทั้งที่มีน้ำตา
“ลูกแม่เจ้าฟื้นแล้ว ฮือ ฮือ ดีจริงๆ”
ไร้เสียงตอบโต้ทำได้เพียงมองคนตรงหน้านิ่งๆ แล้วหลับตาลงนึกทบทวนบางอย่าง คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก
“นี่เรามาโผล่ที่ไหนกันหรือว่านี่คือสวรรค์ไม่สิน่าจะเป็นนรกเสียมากกว่า ปวดหัวชะมัด”
“ลูกแม่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ตอบแม่หน่อยได้ไหม”
“แม่งั้นเหรอ จำได้ว่าเราเป็นกำพร้าหรือนี่จะคือโลกอีกใบกันนะ”
อาการปวดหัวหนักขึ้นอีกจนสลบไป ความทรงจำของเจ้าของร่างค่อยๆ ไหลบ่าเข้ามา สามวันที่หลับไหล ใครจะรู้ว่าหญิงสาวนามว่า “สุ่ยว่านซี” ได้จากโลกนี้ไปแล้วเหลือเพียงแค่วิญญาณของรันกะที่มาอาศัยอยู่ตอนนี้
“ฉันจะใช้ชีวิตให้ดี อย่าห่วงเลย”
“ขอบคุณ ดูแลท่านแม่แทนข้าด้วย”
“คนที่รังแกเจ้ากับแม่ ข้าจะเอาคืนให้เองวางใจเถอะ ตายมันง่ายนิดเดียว มีชีวิตอยู่เสมือนตายนั่นล่ะถึงคู่ควรกับพวกมัน”....