นิยายเรื่องนี้ฉันขอไม่เล่น

เคราะห์หามยามซวย...แค่วางนิยายปกแข็งไว้ที่หัวเตียง หนังสือก็ตกใส่หัวจนตายได้
เคราะห์ซ้ำกรรมซัด...ทั้งที่ควรจะได้ไปต่อแถวรอเกิดใหม่ กลับได้ตั๋วทัวร์โลกนิยายเล่มที่หล่นกระแทกหัวแทน
คราวเคราะห์มีอยู่จริง...ละรีอยากใช้ชีวิตในโลกนิยายเหมือนคนทั่วไป แต่หล่อนดันไปเป็นที่ถูกตาต้องใจของพระรองอย่างจิรกาล ที่หล่อมาก หล่อยันเงา หล่อแบบมีออร่า หล่อแบบตะโกน
แต่ความร้ายกาจตามบทที่อ่านมากับสิ่งที่เขาปฏิบัติต่อเธอนั้นกลับตรงกันข้าม
แล้วงานนี้เธอจะหนีหรือยอมศิโรราบให้เขาดี...


“แสดงตัวตนจริงๆ ของคุณให้ฉันเห็นมากๆ สิคะ ฉันจะได้จำได้ขึ้นใจ” หญิงสาวทำเสียงอ้อน “นะคะ...พ่อหนุ่มน้อย”
“น้อยบ้าบออะไรของเธอ ฉันมี ‘มาก’ ต่างหาก เดี๋ยวเธอก็ได้เห็นเอง” ปากว่า มือก็ดึงไหล่หล่อนจนล้มเอนไปทับตัวเขา จากนั้นก็กดริมฝีปากลงบนขมับของหล่อนอย่างนุ่มนวล
ละรีเบิกตาโพลง ดวงตายังจับภาพพระอาทิตย์ที่กำลังจมหายไปในทะเลเมฆ แต่หัวสมองของหล่อนกลับไม่รับรู้อะไรเลย... มันขาวโพลนไปหมด
เมื่อจิรกาลถอนริมฝีปาก ยังไม่ทันจะเอ่ยคำหวานสักคำ เขาก็มีอันต้องสะอึก เมื่อสาวเจ้าแหงนหน้าขึ้นมองเขาตาใสแป๋ว แล้วถามว่า
“แล้วเมื่อไหร่จะได้เห็นคะ”
ให้ตายเถอะ! เธอช่วยขี้อายสักนิดได้ไหม