ไป๋ซูฮวา ยอดคณิกาเมืองผี

คำโปรย

“ข้ารอท่านมานานนับพันปี กายเนื้อที่เคยมีของข้าเหลือเพียง
โครงกระดูกสีขุ่น จนต้องยอมเป็นนางคณิกาเฝ้าเมืองผี
แลกกับการเป็นวิญญาณอมตะ
รอคอยท่านหวนคืนอีกครา แต่ทว่าท่านกลับหวนคืนมา
ในร่างของนักพรต! เช่นนี้น่ะหรือ”

………………………………………..

ไป๋ซูฮวา ยกฝ่ามือเรียวเล็กขึ้นกอบกุมหัวใจดวงน้อยที่เต้นเร่าขึ้นมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ดวงตาหวานใสทอประกายขึ้นด้วยความหวังและความรู้สึกยินดี เมื่อนางได้รับข่าวคราวของบุรุษรูปงามที่นางรอคอยมานานนับพันปีได้หวนกลับคืน แต่ทว่าประโยคถัดมากลับทำให้นางเข่าอ่อนจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น เมื่อบุรุษผู้นั้นหวนคืนมาในร่างของนักพรตหนุ่มที่ไม่ว่าผู้ใดก็ย่อมรู้ดีว่านักพรตเป็นศัตรูกับภูตผีและวิญญาณเช่นนาง แล้วนางจะยอมเป็นนางคณิกาเฝ้าเมืองผีเพื่อแลกกลับการเป็นวิญญาณอมตะด้วยเหตุใด ในเมื่อผีกับนักพรตไม่อาจสานสัมพันธ์ เช่นนั้นพันปีที่ผ่านมาเล่า! ผู้ใดจะรับผิดชอบ

………………………………………..