ข้าคือท่านแม่ของนางร้ายในนิยาย เล่ม 4

เล่มจบมีทั้งหมด 66 ตอน + 2 ตอนพิเศษ
***ราคาขายบน Web จะถูกกว่านะคะ


ตอนที่ 130 หลิงหลิงเป็นใคร

พรึบ!

ทั้งสามถูกดูดเข้าไปในมิติสมบัติ ...กลางห้องผ่าตัดขนาดใหญ่นั้น ภายในมีเตียงว่างเปล่าเตรียมพร้อมรออยู่ เพียงแค่ปลายเท้าของไป่ฮู่แตะลงบนพื้น ร่างชุ่มเลือดของภรรยาในอ้อมกอดของเขาก็พลันถูกกระชากแย่งไปด้วยพลังบางอย่างที่เขามองไม่เห็น ก่อนที่ร่างของนางจะลอยไปนอนลงบนเตียงด้วยตัวเอง

“เนี่ยเอ๋อร์!” ไป่ฮู่ตกใจจะวิ่งตามไป แต่เขาก็ต้องชะงัก… เมื่อข้อมือของเขาถูกใครบางคนดึงเอาไว้ ชายหนุ่มหันขวับไปมองด้วยแววตาน่าหวาดกลัวด้วยโกรธที่มีใครกล้าบังอาจมาขวางทางเขา และเขาก็ได้พบกับสตรีแปลกหน้านางหนึ่งซึ่งมีรูปโฉมงดงามพิสุทธิ์ แววตานางนั้นมีอำนาจบางอย่างซึ่งสามารถสะกดความโกรธของเขาเอาไว้ได้ในชั่วพริบตา

“ท่านแม่ ท่านรีบมาดูร่างของท่านก่อนเถิด” เสียงเรียกของเด็กชาย เรียกความสนใจของไป่ฮู่ได้อีกครั้ง ชายหนุ่มหันขวับกลับไปมองที่เตียง หลิงหลิงยืนอยู่ตรงนั้น… เด็กชายมีสีหน้าเคร่งเครียดยิ่ง และสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มนึกสงสัยยิ่งกว่าสิ่งใด… คงจะเป็นคำเรียกขานที่เด็กชายใช้เรียกสตรีที่ดึงข้อมือของเขาเอาไว้อยู่ในตอนนี้

“ท่านแม่หรือ?” ชายหนุ่มทวนคำ สีหน้าและแววตาของเขาฉายแววสับสนยิ่ง

“เจ้าออกไปจัดการเรื่องด้านนอกเถิด พาท่านพ่อของเจ้าออกไปด้วย” กู้เนี่ยสั่งหลิงหลิงเสียงเรียบ แววตาของนางยังคงฉายแววเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลงแม้ภายในใจจะรู้สึกหน่วงไม่น้อย ...เมื่อได้เห็นไป่ฮู่มองนางด้วยสายตาราวกับมองคนแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จัก นางปล่อยข้อมือของสามี… ก่อนจะตัดใจเดินจากเขามา เพื่อไปจัดการสิ่งที่สำคัญกว่าในตอนนี้

…นั่นก็คือการช่วยให้ร่างกายของเหอซินเล่อรอดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราช!

“จัดการเช่นไร?” หลิงหลิงขอคำสั่งที่ชัดเจนขึ้น

“ทำสิ่งที่เจ้าถนัด หาใครสักคนมาสวมรอยเป็นนาง ทำให้ผู้คนเข้าใจว่านางได้รับบาดเจ็บแต่ยังไม่ถึงขั้นตายจาก” นางตอบ ก่อนจะรีบลงมือตรวจร่างกายที่บอบช้ำอย่างรุนแรงบนเตียงด้วยมือที่สั่นไหว และแน่นอนว่าหลิงหลิงย่อมสังเกตเห็น

“ท่านแม่… ให้ข้าบอกท่านพ่อหรือไม่?” หลิงหลิงถามเสียงแผ่วลง แววตาของเด็กชายฉายแววเศร้าหมองอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน

“ไม่จำเป็น พวกเจ้ารีบไปเถิด” กู้เนี่ยกัดฟันพูด นางพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้เสียงตัวเองสั่นเทา ขณะที่ดวงตาของนางจ้องมองจอที่กำลังแสดงผลจากเครื่องเอกซเรย์

“พวกเจ้ากำลังพูดเรื่องใดกัน! เจ้าเป็นใคร… นางเป็นใครหลิงหลิง!? เหตุใดลูกจึงเรียกนางว่าท่านแม่ และที่นี่คือที่ไหน!” ชายหนุ่มถามเสียงเข้มด้วยความสับสนอย่างถึงที่สุด เขามองแผ่นหลังของสตรีแปลกหน้าสลับกับมองร่างภรรยาที่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงนั้น ก่อนจะหันไปสบตากดดันบุตรชายให้ตอบคำถามของเขา!

“ข้ามีเวลาไม่มาก ท่านพ่อจงฟังข้าให้ดี... ท่านจงกลับไปพร้อมกับสิ่งนี้!”

พรึบ! เด็กชายกล่าวจบ ในอ้อมแขนของไป่ฮู่ก็พลันปรากฏตุ๊กตาผ้าขนาดเท่าคนจริงขึ้นโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันได้ตั้งตัว

“นี่มันอะไร… เนี่ยเอ๋อร์!?” ไป่ฮู่ตกใจครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อตุ๊กตาผ้าในอ้อมแขนเขา พลันแปรเปลี่ยนเป็นร่างกายชุ่มเลือดของภรรยา!

“สิ่งที่อยู่กับท่านเป็นเพียงวัตถุเวทมนตร์ที่ข้าสร้างขึ้น! …ท่านแม่ตัวจริงอยู่ตรงนั้น ท่านได้ยินที่ท่านแม่บอกแล้วใช่หรือไม่? ท่านจะต้องกลับออกไปจัดการเรื่องด้านนอกทั้งหมดกับข้า ท่านไม่ต้องห่วงทางนี้… ที่นี่เป็นสถานที่ที่มิติเวลาจะถูกหยุดเอาไว้ ต่อให้มีใครคิดอยากตายในนี้… ก็ไม่มีใครตายได้หากท่านแม่ไม่อนุญาต!” หลิงหลิงรีบอธิบายชัดถ้อยชัดคำ สีหน้าของไป่ฮู่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพึ่งได้รับรู้ ยิ่งบุตรชายพูด… ชายหนุ่มยิ่งสับสนยิ่งขึ้นไปอีก แต่หลิงหลิงก็ไม่คิดจะปล่อยเวลาให้เสียเปล่า ...และเพียงแค่เด็กชายแตะชายเสื้อบิดาแผ่วเบา ทั้งสองคนรวมถึงตุ๊กตาเวทมนตร์ก็พลันถูกกระชากออกจากมิติสมบัติในทันที

พรึบ!

ไป่ฮู่หัวใจกระตุกวูบชั่วขณะ เมื่อตั้งสติได้...เขาก็พบว่าตัวเขาในตอนนี้กำลังนั่งกอดร่างของภรรยาอยู่ที่ตำแหน่งเดิม โดยที่ข้างกายของเขาไร้วี่แววของบุตรชาย

“นายท่าน ท่านหมอมาแล้วขอรับ!” เสียงของจิ้งหยางเรียกสติของเขาได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มสับสนก้มมองร่างแน่นิ่งของภรรยาอย่างไม่แน่ใจว่าเมื่อสักครู่เขาเพียงฝันไปเองหรือเรื่องเมื่อสักครู่นี้เคยเกิดขึ้นจริงกันแน่!

“ท่านพ่อส่งท่านแม่มาให้ข้า” แต่เสียงของบุตรชายที่ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมการปรากฏตัวของท่านหมอก็ทำให้สีหน้าของชายหนุ่มกลับมาตกตะลึงอีกครั้ง เพียงหลิงหลิงพยักหน้าให้เขา เขาก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเรื่องเมื่อสักครู่นี้เกิดขึ้นจริงอย่างแน่นอน และร่างของภรรยาในอ้อมกอดเขาตอนนี้ เป็นเพียงตุ๊กตาเวทมนตร์ที่บุตรชายเขาเป็นคนสร้างขึ้น

“ช่วยนางด้วย” ชายหนุ่มกล่าวเสียงสั่นทั้งอย่างแผ่วเบา

“เราต้องรีบพาฮูหยินกลับไปที่โรงหมอหลันฮวาขอรับ ขอท่านแม่ทัพได้โปรดให้ความร่วมมือ...ส่งฮูหยินน้อยมาให้พวกเรา ท่านแม่ทัพเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่น้อย ให้พวกข้าได้ตรวจร่างกายของท่านแม่ทัพด้วยเถิดขอรับ หมอซ่งผู้นี้จะเป็นผู้ตรวจท่านแม่ทัพด้วยตัวเอง” หมอฉินกล่าวบอกท่านแม่ทัพเสียงใจเย็น ก่อนที่จะส่งสัญญาณขอร้องให้คุณชายน้อยเข้าไปช่วยดึงท่านแม่ทัพออกห่างจากฮูหยิน

“ให้ข้าช่วยดูแผลของท่านพ่อด้วยเถิดขอรับ” หลิงหลิงเดินเข้าไปแยกบิดาและมารดาออกจากกัน แม้ไป่ฮู่จะยังสับสนอยู่มาก แต่แววตาคู่สีเพลิงของบุตรชายที่เขาเพิ่งจะได้เห็นเป็นครั้งแรกก็สะกดให้เขายอมเดินตามบุตรชายออกห่างจากภรรยาแต่โดยดี ก่อนที่เหล่าหมอหลายคนที่หลิงหลิงพาตัวมาจะรีบเข้าไปดูอาการฮูหยินน้อยจวนโหว

“จำที่ข้าเพิ่งบอกท่านพ่อได้หรือไม่ ท่านแม่อยู่ในมิติสมบัติ ต่อให้นางอยากตายก็ไม่อาจตายได้” หลิงหลิงกระซิบบอกบิดาให้ได้ยินกันเพียงสองคน ขณะที่มือของเขาก็เริ่มคลำดูบาดแผลบนตัวของบิดาเพื่อตรวจดูด้วยตัวเอง โดยมีหมอซ่งคอยยืนดูอยู่ด้านหลังและไม่ได้ยินสิ่งที่เด็กชายพูดกับบิดา ไป่ฮู่ก้มหน้ามองบุตรชายด้วยแววตาสับสนสงสัย ยิ่งเมื่อเห็นแววตาของบุตรชายกลับมาเป็นแววตาสุกใสเช่นปกติ เขายิ่งอยากรู้นักว่าความจริงแล้วหลิงหลิงเป็นใครกันแน่

“จิ้งหยาง” ไป่ฮู่เรียกคนสนิทเสียงเย็น

“ขอรับนายท่าน” จิ้งหยางรีบขยับเข้ามารับคำสั่ง

“เป็นรถม้าตระกูลใดที่ทำร้ายฮูหยินของข้า!” น้ำเสียงของท่านแม่ทัพนั้นเยือกเย็นยิ่งนัก กลิ่นอายจิตสังหารแผ่ออกมาจากตัวของชายหนุ่ม ผู้คนโดยรอบเห็นแววตาราวกับมัจจุราชของท่านแม่ทัพก็เริ่มรู้สึกเวทนาเจ้าของรถม้าที่ตายจากไปแล้วคันนั้นยิ่ง

“เป็นรถม้าของบุตรชายตระกูลเหลิงขอรับ แต่ทั้งคนขับรถม้าและคุณชายเหลิงผู้นั้นต่างก็ไม่มีใครรอดขอรับ” จิ้งหยางรายงานด้วยสีหน้ารู้สึกผิด เขารู้สึกผิดยิ่งที่ไม่อาจปกป้องเจ้านายทั้งสองได้ รถม้าคันนั้นของคุณชายเหลิงพุ่งเข้ามารวดเร็วจนเกินกว่าที่เขาซึ่งควบม้าอารักขานายท่านอยู่ด้านนอกจะหยุดมันไว้ได้ทันกาล

“ข้าจะให้ตระกูลเหลิงได้ชดใช้อย่างสาสม! เอาศพของคุณชายเหลิงผู้นั้นไปผูกกับม้า จงลากศพมันให้คนทั่วเมืองหลวงได้เห็น …ใครก็ตามที่ทำร้ายฮูหยินของข้า แม้ตายเป็นผี ...ข้าก็ไม่คิดจะละเว้นศพของมัน!” สิ้นคำสั่งของท่านแม่ทัพ ชาวเมืองหลวงก็เผลอสูดหายใจดังเฮือกด้วยความตกตะลึง ...ความหวาดกลัวค่อยๆเกาะกินจิตใจของทุกคนทั่วบริเวณ แววตาของท่านแม่ทัพในตอนนี้ บ่งบอกว่าหากมีคนสกุลเหลิงยืนอยู่ตรงหน้า ท่านแม่ทัพก็คงฆ่าไม่ละเว้นคนแก่และเด็กอย่างแน่นอน!

“ขอรับ” จิ้งหยางรับคำสั่ง ก่อนจะหันไปส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่พึ่งเดินทางมาสมทบรีบไปจัดการตามที่ท่านแม่ทัพต้องการในทันที

ไป่ฮู่ยืนมองภรรยาซึ่งถูกหมอหลายคนรุมล้อมพยายามช่วยชีวิตนางไว้ด้วยแววตานิ่งสงบ แต่เป็นความสงบที่น่าหวาดหวั่นยิ่งนัก... ในยามนี้ทุกคนได้ย้ายกลับมาที่โรงหมอหลันฮวากันหมดแล้ว ท่านโหวและฮูหยินฟงรีบเดินทางมาทันทีที่ได้รับรายงาน โดยที่ทั้งสองท่านได้สั่งการให้เหล่าสาวใช้อยู่กับเสี่ยวหวาหวาที่จวนโหว ทุกคนช่วยกันปกปิดไม่ให้เด็กหญิงได้รับรู้ว่าในตอนนี้มารดาของนางมีสภาพน่าเป็นห่วงเพียงใด

“เกิดเรื่องใดขึ้นอาฮู่ เหตุใดเนี่ยเอ๋อร์จึงมีสภาพเช่นนั้น!” องค์หญิงจื่อเวยรีบถามบุตรชายด้วยน้ำเสียงแตกตื่นหวาดกลัว แต่บุตรชายของนางกลับเงียบไม่ยอมเอ่ยวาจาใดออกมาสักคำ นางจึงคิดจะถามคาดคั้นบุตรชายอีกครั้ง แต่ท่านโหวก็ปรามภรรยาเอาไว้เสียก่อน