พระเอกหลบไป ฉันจะรักท่านจอมมาร

เกิดสงครามขึ้นมาเมื่อหลายร้อยปีที่แล้ว เป็นสงครามระหว่างมนุษย์และจอมมาร และแน่นอนว่ามนุษย์จะไปสู้พวกปีศาจได้ยังไง ในเมื่อมนุษย์เป็นฝ่ายแพ้ในทุกสิบปีทางฝั่งมนุษย์จะต้องส่งมอบหญิงสาวชนชั้นสูงที่ถือครองพรหมจรรย์ไปให้ท่านจอมมารเพื่อแสดงความจงรักภักดี

ใช่..สตรีที่กำลังเดินทางไปที่นั่นมันคือฉันเอง

มิลลา นิม

ฉันจดจำชาติที่แล้วของตัวเองได้อย่างคร่าวๆถึงเรื่องราวของที่นี่ว่ามันคือนิยายเรื่องหนึ่ง ซึ่งนิลลาคือตัวประกอบคนหนึ่งซึ่งไม่มีบทบาทใดๆในเรื่องนี้เลย 

ส่วนพระเอกคือนักบุญศักดิ์สิทธิ์ นางเอกคืออัศวินที่จะไปปราบจอมมาร เรื่องพระเอกนางเอกฉันไม่สนใจหรอกที่สนใจตอนนี้ก็คือฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานแค่ไหนกัน?

นิลลาคือสตรีผู้งดงามที่แต่งงานกับเคาน์อินคา มอแอธ ชายที่อายุห่างจากฉันสามปีแต่ว่าหมอนั่นคือคนสารเลวผู้หนึ่ง เขาแต่งงานกับฉันเพียงเพราะว่าแอสลาสพี่ชายของเขาชอบฉัน ชีวิตที่ต้องเป็นเคาน์เตสมอแอธมันเลวร้ายสุดๆ ห้าปีเต็มที่ฉันอดทนและในที่สุดฉันก็ได้หย่ากับเขา ทว่าในชนชั้นสูงการถูกหย่านั้นถือว่าเป็นการเสื่อมเสียเกียรติและมันยิ่งเสียเกียรติมากที่สุดเมื่อไอ้เวรอินคาประกาศออกไปว่าในระยะเวลาห้าปีเขาไม่เคยร่วมเตียงกับฉันเลยเพราะฉันมันไม่มีอะไรดีให้เขามามัวเสียเวลาด้วย

แน่นอนว่าชีวิตเส้นทางรักของฉันจบสิ้นลงตรงนั้นเพราะต่อให้งดงามมากแค่ไหนแต่หากมีข่าวลือแบบนั้นก็ไม่มีใครมาชายตามองฉันหรอก นี่ฉันจะต้องตายโดยที่ยังไม่ได้มีค่ำคืนสุดเร่าร้อนกับใครสักคนเลยอย่างงั้นเรอะ! ชีวิตมันจะเฮงซวยมากไปแล้ว

และไม่นานก็มีราชโองการประกาศออกมาจากองค์จักรพรรดิว่าฉัน เลดี้มิลลา นิม ถูกรับเลือกให้เป็นตัวแทนของจักรวรรดิเพื่อส่งเครื่องบรรณาการไปให้จอมมาร

...โอเค อย่างน้อยก่อนตายก็ได้มีค่ำคืนสุดเร่าร้อนกับจอมมารไม่ใช่รึไงกัน แล้วสตรีมีเยอะแยะทำไมจะต้องเป็นฉันด้วยนะ หวังอย่างยิ่งว่านี่คงจะไม่ใช่ฝีมือของอินคาหรอกใช่ไหม

รถม้าจอดที่ประตูชายแดนระหว่างมนุษย์และปีศาจ ทหารพวกนั้นใช้ให้ฉันเดินเข้าไปข้างในนั้น ด้วยตัวเองและด้วยตัวคนเดียว ไม่มีใครตามมาและไม่มีใครคิดจะเดินมาส่งเลย

ช่วยไม่ได้เพราะหากฉันหนีไปท่านพ่อท่านแม่จะต้องเดือดร้อน สาบานเลยว่าฉันจะทำตัวดีๆรับใช่ท่านจอมมารเพื่อให้เขาเมตตาและสงสารให้ข้าวให้ที่ซุกหัวนอน..

"ยินดีต้อนรับเข้าสู่เมืองปีศาจค่ะ.."

"..."

ฉันกำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ก้าวเท้าเพื่อวิ่งหนีเมื่อพบกับ..ปีศาจรูปร่างคล้ายปลาหมึกตัวสีชมพูที่มายืนต้อนรับ กว่าจะหาสติตัวเองเจอก็พบว่าฉันกำลังยื่นมือไปจับหนวดหมึกเส้นหนึ่งเพื่อกล่าวทักทาย

"สวัสดีค่ะ ข้าชื่อมิลลา"

"อ่า ท่านมิลลาคงจะดีหากว่าท่านปล่อยมือออกจากดวงตาของข้า ตามมาสิคะข้าจะพาท่านเดินเข้าไปด้านใน"

ดวงตาอย่างนั้นรึ ก็เห็นว่ามันคือหนวดปลาหมึกชัดๆ!

"ท่านจอมมารเป็นคนยังไงอย่างนั้นหรือคะ คือข้าอาจจะต้องเตรียมตัว.."

ปีศาจหมึกหัวเราะเบาๆ

"ท่านจอมมารเป็นลูกครึ่งค่ะ ครึ่งปีศาจครึ่งมนุษย์ ข้าไม่อยากจะกล่าวเช่นนี้เลยแต่ว่าท่านจอมมารนั้นมีใบหน้าที่อัปลักษณ์มาก ท่านเองก็จะต้องทำใจในส่วนนี้"

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก อัปลักษณ์อย่างนั้นหรือ..เรื่องนั้นมิได้เป็นปัญหาสักเท่าไหร่ เพราะหากว่าเขาหล่อเหลาแต่นิสัยเหมือนอินคานั่นมันคงจะแย่มากๆ หวังว่าเขาจะมีความเป็นมนุษย์มากกว่าปีศาจก็แล้วกัน

"นี่คือแมดเดนค่ะ เขาคือหัวหน้าทหารของที่นี่ แน่นอนว่าเขาคือปีศาจที่หล่อเหลาที่สุดในดินแดนแห่งนี้ ท่านมิลลาห้ามหวั่นไหวไปกับเขานะคะ เพราะว่าท่านคือเจ้าสาวของท่านจอมมาร อีกอย่างเหล่าปีศาจสาวที่นี่คลั่งเขามากท่านคงไม่อยากจะมีเรื่องกับปีศาจพวกนั้นหรอกใช่ไหมคะ"

เบื้องหน้าของมิลลามันคือโทรลล์หินตัวใหญ่ ที่สวมชุดเกราะในแบบพิลึกๆ นี่คือหล่อที่สุดแล้วอย่างนั้นเรอะ!! สาบานได้เลยว่าฉันจินตนาการใบหน้าที่แสนอัปลักษณ์ของท่านจอมมารไม่ออกเลยจริงๆ

"โอ้..ข้าไม่มีทางเข้าแถวต่อคิวแย่งเขาจากปีศาจสาวที่นี่อย่างแน่นอนค่ะ มะ..ไม่มีทางอย่างแน่นอนเชื่อใจได้เลย"

มันแย่เล็กน้อยตรงที่เธอไม่รู้ว่าปีศาจปลาหมึกเบื้องหน้ากำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่ นางพาฉันเดินเข้ามาด้านในปราสาท ก็พบกับภาพวาดจำนวนมากที่ถูกแขวนเอาไว้ที่ผนัง

"ข้าคิดว่าท่านมิลลาอาจจะต้องการ การปรับตัวเพื่ออยู่ที่นี่วันไหนที่ท่านพร้อมจะมอบร่างกายของท่านให้ท่านจอมมาร ท่านสามารถแจ้งข้ามาได้เลยนะคะ"

เท้าของฉันหยุดอยู่ตรงภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนัง ใบหน้านี้มันอะไรกัน..ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นใครที่หล่อเหลาขนาดนี้มาก่อนเลย คนวาดนี่คือขายวิญญาณเพื่อวาดภาพนี้ไปแล้วแน่เลย ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่สามารถสร้างสรรค์รูปวาดของคนที่หล่อเหลาขนาดนี้ออกมาได้หรอก

"ขอบคุณค่ะที่เข้าใจ ว่าแต่ในรูปนี้คือใครกันเหรอคะ?"

ปีศาจหมึกเดินเข้ามาใกล้ๆมิลลา

"อ๋อ นี่ก็คือท่านจอมมารยังไงล่ะคะ ถึงท่านจอมมารจะอัปลักษณ์แต่ข้ารับรองได้เลยว่าท่านจอมมารนั้นทั้งใจดีและมีเมตตา.."

อัปลักษณ์อย่างงั้นเรอะ!! เจ้าหมึกชุบสีตัวนี้กล้าบอกว่าคนที่หล่อเหลาเช่นนี้อัปลักษณ์ได้ยังไงกัน!!

"วันนี้..วันนี้เลยค่ะ"

ปีศาจหมึกมองใบหน้าที่งดงามของมิลลาอย่างไม่เข้าใจ

"วันที่ข้าจะมอบร่างกายให้ท่านจอมมารไงคะ ช่วยเลื่อนมาเป็นวันนี้ได้เลยค่ะ!!"

"เอ๋?"

.

.

.

.

ไม่ได้เขียนในแนวนางเอกขายขำมานานมากๆแล้ว 

เรื่องนี้เป็นแนวเบาสมองที่ดราม่าน้อยๆพอกรุบกริบ

ฝากติดตามด้วยนะคะ