รักได้ไหมถ้าใจใกล้กัน

ชายหนุ่มหญิงสาวที่เติบโตมาด้วยกัน มองกันไม่ต่างจากพี่น้อง ทว่าวันหนึ่งกลับต้องมาหมั้นหมายกัน จากเดิมที่คิดจะหมั้นเพื่อความสบายใจของผู้ใหญ่ แล้วค่อยแยกย้ายกันหลังหนึ่งปี สุดท้ายกลับเกิดความรักขึ้น แต่กว่าจะรู้ว่ารักก็เกือบสายไป
--------------

ชายหนุ่มกลับมาถึงห้อง ครั้นเปิดประตูเข้าไปก็ต้องแปลกใจที่เห็นว่าภายในห้องเปิดแอร์และไฟทิ้งเอาไว้ จนเริ่มได้กลิ่นหอมของอาหารจึงเดินไปในห้องครัว

“ทำไมวันนี้ถึงแวะมาได้” พีรวิชญ์เอ่ยถามกับหญิงสาวที่กำลังง่วนอยู่ในครัว

มินตราปิดแก๊สแล้วก็หันมาหาเจ้าของห้อง “ขอโทษที่มาโดยไม่บอกก่อนค่ะ แต่มีนโทรหาคุณพิชญ์แล้ว คุณพิชญ์ไม่รับสายและก็ไม่อ่านไลน์ด้วย”

“พี่ลืม” พีรวิชญ์ว่า เขาเห็นแล้วว่ามินตราโทรมาแต่ก็ลืมโทรกลับ “ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าถึงแวะมาหาพี่”

มินตราชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าของเธอซึ่งวางอยู่ข้างโซฟาในห้องรับแขก พีรวิชญ์หันไปเห็นกระเป๋าใบใหญ่แล้วจึง
ได้หันกลับมาหาเจ้าของกระเป๋า

“ทำไม? คุณย่าไล่ออกจากบ้านเหรอ”

“ง่ะ ไล่ออกที่ไหนล่ะคะ คุณย่าบอกให้มีนมาดูคุณพิชญ์ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ท่านเห็นว่าคุณพิชญ์ไม่ยอมกลับบ้านเลยเป็นห่วง”

“พี่ไม่ยอมกลับบ้านคุณย่าเลยส่งเรามาแทนว่างั้น”

“ก็คงงั้นแหละค่ะ มีนกำลังคิดอยู่ว่าคุณย่าจะโทรตามคุณพิชญ์กลับบ้าน หรือจะให้มีนมาที่นี่แทน ปรากฏว่าคุณย่าเลือกอย่างหลังค่ะ”

การให้มินตรามาที่นี่ถือเป็นการเปิดโอกาสให้ทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง คุณทิพย์สินีจึงได้ส่งหลานสาวมาอยู่ที่คอนโดของพีรวิชญ์

“มีนคงต้องรบกวนคุณพิชญ์สักสองสามวันนะคะ”

“ตามสบายเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ไม่อึดอัดใช่ไหมคะ”

“จะมาอึดอัดอะไร เป็นคู่หมั้นกันไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มว่า

“คู่หมั้นจำยอมน่ะเหรอคะ”

“คู่หมั้นจำยอมที่ไหนล่ะ ดูรูปงานหมั้นหรือยัง พี่ยิ้มทุกรูปนะ”