ตราบชีพมลาย...ไม่ย้อนกลับคืน

พ่านพ่านวิ่งออกมาจากห้องโสมม เรือนสกปรกหลังนั้น ‘ฮึก…ฮึก… เจ็บ ข้าเจ็บปวดรวดร้าวที่หัวใจยิ่งนัก แสลงใจเหลือเกิน ยามที่เห็นกับตาว่าบุรุษของข้าไปร่วมรักกับสตรีอื่น ทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้ เช่นที่เคยทำกับข้า ทั้งยังกล่าววาจาแสดงความกำหนัดในรสรักของสตรีนางนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งร้าวรานใจ เสียใจ ช้ำใจเหลือที่จะกล่าว สุดที่จะทนทาน ของอย่างอื่นมันแบ่งกันกินแบ่งกันใช้ได้ แต่ของสิ่งนี้มันมิใช่สิ่งที่จะไปแบ่งปันให้กับสตรีอื่น ในเมื่อเราสองคนต่างตกลงใจเป็นของกันและกัน ทำไมท่านจึงไม่ซื่อตรงต่อข้า ทำไมท่านจึงไม่นึกถึงจิตใจของข้าบ้าง ใจของท่านทำด้วยอะไรหรือเต๋อชางถึงได้ทำกับข้าได้เยี่ยงนี้ ทำไม…ทำไมท่านถึงได้ทำร้ายจิตใจของข้าได้ลงคอ คำสัญญาของบุรุษเช่นท่านเชื่อถือเลยมิได้หรอกหรือ และสตรีผู้นั้นคือผู้ที่สะบั้นรักและทอดทิ้งท่านไปแล้ว ข้าต่างหากที่เป็นผู้ที่สงสารเห็นใจท่าน มอบความรักแท้ให้กับท่าน แต่ยามนี้สามีที่นางรักกลับพาสตรีผู้นี้เข้ามาอยู่ร่วมจวนร่วมห้องมิบอกกล่าวแก่นาง การกระทำของท่านช่างเป็นการเหยียบย่ำหัวใจของข้าอย่างถึงที่สุด ทั้งยังหน้าหนาร่วมรักกันให้บ่าวไพร่ได้ยินกันถ้วนทั่ว มิน่าจึงลืมเลือนข้า เพราะท่านกำลังมัวเมาลุ่มหลงในตัณหาเสพกามกันอย่างมีความสุข’ ภาพตรงหน้าที่เห็นนั้นมันทำร้ายจิตใจของพ่านพ่านอย่างถึงที่สุด มันเจ็บ มันปวด เกินกว่าที่ใจดวงน้อยของนางจะทานทนได้ สองเท้าน้อยๆของพ่านพ่านวิ่งพาร่างบางออกจากจวนรองแม่ทัพตระกูลเจียงหายลับไป บ่าวไพร่สาวใช้ต่างตกตะลึง