ก็บอกว่าไม่ใช่ผีไง!

*แนะนำให้ซื้อผ่านเว็บแทนการซื้อผ่านระบบ ios นะคะ จะได้ราคาที่ถูกกว่า*
*อย่าลืมโหลดตัวอย่างอ่านก่อนกดซื้อน้า*
_____________________________
***เรื่องย่อ***
‘ไนน์’ เป็นหมอดูตาทิพย์ที่สามารถเห็นเคราะห์กรรมของคนอื่นได้เพียงแค่สัมผัสมือ และทุก ๆ ครั้งเขาก็จะช่วยคนอย่างไม่ลังเลจนทำให้เคราะห์กรรมเหล่านั้นมาตกที่ตัวเอง วันหนึ่งไนน์ถูกรถชนจนวิญญาณหลุดออกจากร่าง เนื่องจากยังไม่ถึงคราวตาย ยมทูตจึงมีภารกิจให้ทำหากช่วยคนที่ตั้งใจฆ่าตัวตายได้ครบเจ็ดคนจะสามารถกลับเข้าร่างได้ ไนน์จึงจำเป็นต้องให้ ‘แอล’ ช่วย เพราะเขาเป็นคนเดียวบนโลกที่เห็นวิญญาณของนาย อีกทั้งยังเป็นคนที่ทำให้นายตกอยู่ในสภาพนี้ด้วย
สปอยล์เนื้อหานิยายบางส่วน
______________________________
“พูดกับตัวเองเนี่ยนะ ไม่แปลกไปหน่อยหรือไง” เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทเหลือบตามองร่างโปร่งแสงข้างตัว พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงยั่วโมโห แอลรู้สึกว่าเขาและไนน์เหมือนคนโรคจิตที่ชอบยั่วให้อีกฝ่ายหงุดหงิดโมโหถึงจะรู้สึกดี
“แล้วพูดกับตัวเองมันแปลกตรงไหน ไอ้นี่ไม่ยั่วโมโหสงสัยนอนไม่หลับ”
“นั่นสินะ เดี๋ยวนี้ฉันหลับง่ายขึ้นเยอะเลยเพราะแบบนี้นี่เอง”
“ให้ฉันรู้วิธีใช้สัมผัสก่อนเถอะ”
“จะรอนะครับ ฮ่า ๆ ว่าแต่รอบนี้ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ มีความรู้สึกว่ามองทะลุผนังได้หรือสะกดจิตได้อะไรแบบนี้บ้างไหม” อาคิราห์ถามด้วยท่าทีสนอกสนใจมากเป็นพิเศษ จนนิลพักตร์นึกอยากจะตีคนตรงหน้าให้โดนสักที
“คนปกติบ้านนายมองทะลุผนังหรือสะกดจิตคนได้หรือไง ไม่เข้าใจสัมผัสของมนุษย์หรือไงวะ เป็นมนุษย์ประเภทไหนวะ ไอ้ขี้เก็ก ไอ้เด็กโง่” นิลพักตร์โวยวายใส่คนบนโซฟา เสียงโวยวายงึมงัมของร่างโปร่งแสงดังลั่นห้อง แต่กลับมีเพียงอาคิราห์คนเดียวเท่านั้นที่ได้ยินมัน
__________________________________
“เฮ้อ เบื่อเว้ย...” ร่างโปร่งแสงตะโกนเสียงดังลั่น ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครได้ยินอยู่ดีเลยร้องลั่นระบายความอึดอัดในใจออกไปบ้าง แต่คงลืมไปว่ายังมีคนได้ยินเสียงของเขาอยู่ที่นี่ด้วย
“มาโหวกเหวกโวยวายอะไรตรงนี้ ไหนว่าไปเที่ยวไง”
“ไหนว่าทำงาน” ร่างโปร่งแสงไม่ตอบคำตอบแต่ถามคำถามกลับ คนเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ ยกมือขึ้นประสานกันไว้ท้ายทอยแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
“ก็บอกไว้แล้วว่าจะรีบทำงานให้เสร็จ แล้วจะพาไปเที่ยวไง”
“พึ่งรู้ว่าเป็นคนรักษาสัญญา”
“แล้วก่อนหน้านี้เคยผิดคำพูดหรือไง”
“ก็เปล่า” ไนน์ไหวไหล่แล้วทำท่าเดียวกับคนที่คุยด้วย ไม่รู้เพราะมีคนคุยด้วยหรือเปล่าเลยรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาจนอดกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ได้ จากนั้นทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีกเพียงแต่นอนมองท้องฟ้าเริ่มมืดลง
_____________________________
“อย่าพูดจางี่เง่าน่า บอกแล้วไงไม่ว่ายังไงก็ตายไม่ได้” เสียงขุ่นเอ่ยขัดขึ้นพร้อมกับลงน้ำหนักเท้าเหยียบคันเร่งรถให้เพิ่มความเร็วอีก รถพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม เร็วจนร่างโปร่งแสงรู้สึกว่ามันผิดปกติจนเกินไป คนที่ประสบอุบัติเหตุจากรถไม่น่าจะมั่นหน้าขับเร็วแบบนี้
“ทำไมขับเร็วแบบนี้ จะรีบตายมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหรือไง”
“ตลกน่า ใครอยากเป็นเพื่อนกันถึงตายก็ไม่เป็น”
“หมายความว่าไง”
“คิดไม่ออกก็ช่างเถอะ แต่ไม่ตายกันเร็ว ๆ นี้แน่ ดูสิข้างหลังมีรถตามเรามาตั้งแต่ออกจากคอนโดแล้ว” เสียงทุ้มเลิกขึ้นพลางหมุนพวงมาลัยออกซ้ายเพื่อแซงรถคันหน้า เหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วขึ้นอีก รถด้านหลังก็ไม่ได้ยอมแพ้ยังคงบิดคันเร่งมอเตอร์ไซต์ตามมาติด ๆ ร่างโปร่งแสงหันกลับไปดูหลายครั้งไม่รู้ว่าจะช่วยอีกคนอย่างไร
“เฮ้ย มันล้วงปืนออกมาแล้ว”
“เกาะดี ๆ รัดเข็มขัดด้วย”
“รัดบ้าอะไร ฉันเป็นวิญญาณเว้ย”