ลิขิตลักพา

เมื่อเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นกับเพื่อนรัก เธอเลยอาสา ช่วยเพื่อนอย่างเต็มที่
แต่น่าเสียดายที่เธอเข้าใจผิด และก็แก้แค้นผิดตัว
ทำให้ชายหนุ่มที่โดนเข้าใจผิดถึงกับของขึ้น ก็เรื่องอะไรที่ชายหนุ่มล่ำเข้มอย่างเขาต้องมาโดนรังแกแบบนี้ด้วย แต่ที่สุดเห็นแก่ความสวยและน่ารักของเจ้าหล่อนเขาเลยยอมให้เธอทำโทษโดยการพันธนาการหัวใจเขาไว้ตลอดกาล คราวนี้ต่อให้ไล่ เขาก็ไม่ไปไหนแล้วแหละ

ตัวอย่างที่ 1

วันนี้....เป็นอีกวันหนึ่งที่วันวารีเริ่มคุ้นชิน กับการที่ไปไหนมาไหน แล้วจะมีชายหนุ่มผิวเข้มคร้ามลงเพราะแสงแดด เดินตามเธอไปแทบทุกฝีก้าว จนจวนจะเป็นเงาอยู่แล้ว
“นี่นายน่ะเดินห่าง ๆ ฉันบ้างก็ได้นะ” เธอหันมาตะคอก ทั้ง ๆ ที่ความจริงการมีเขาเดินเคียงข้างก็สร้างความรู้สึกดีให้เธอไม่ใช่น้อย
“ไม่ครับก็คุณเป็นผู้คุมแล้วเรื่องอะไรกันครับที่ผู้คุมนักโทษอย่างคุณจะมาไล่ให้นักโทษอย่างผมไปไกล ๆ ” พีระเล่นลิ้นพร้อมมองหน้าหวาน ๆ ที่ขมวดคิ้วให้เขา อย่างชอบใจ...ยิ่งมองยิ่งน่ารัก
“หนอย พูดมากนะนายเดี๋ยวเหอะ”
หญิงสาวข่มขู่ ทว่าเอาเข้าจริงเข้าจังเธอก็ไม่ค่อยได้กดกระแสไฟฟ้าเท่าไหร่นัก เพราะความจริงแล้วชายหนุ่มที่กำลังเดินตามเธอต้อย ๆ ไม่ได้คิดหนีเลยสักครั้งมิหนำซ้ำ การณ์กลับกลายเป็นว่าเขาคอยเกาะติดเธอแจอีกต่างหาก
“อย่านะคุณ นี่ผมไม่ได้คิดจะหนีไปไหนสักหน่อย” เขาโวยวาย
“นั่นน่ะสิ ฉันละแปลกใจจังเลย ข้อนี้น่ะ” วันวารีประชด
“อ้าวเป็นงั้นไปอีกผมละก็นึกว่าคุณจะดีใจที่กักขังล่ามโซ่ผมได้”
เขาว่าตีสีหน้าเศร้า พร้อมเล่นบทเชลยเจ้าน้ำตา ขณะที่หญิงสาวร่างบาง กอดอกมองเขาอย่างเหนื่อยใจ
“เอาอย่างนี้นะ” ที่สุดหญิงสาวก็เอ่ยออกมาอย่างหมดความอดทน
“ฉันถามจริง ๆ เถอะนะว่า นายจงใจใช่ไหมที่ทำแบบนี้” วันวารีถามอย่างหมดความอดทน
“จงใจอะไรครับ ?” คราวนี้ชายหนุ่มหันกลับไปถามซื่อ ๆ
“ก็จงใจที่จะอยู่ที่นี่ไง” เธอพูดพร้อมกับสบตาเขาจ้องลึกลงไปข้างใน ทว่าชายหนุ่มกลับหันเหความสนใจเธอไปเสีย
“ผมน่ะนะ จะอยากอยู่ที่นี่ ทำไมคิดว่าผมจะจีบคุณหรือไงครับ ?” พีระถามกลับ หันมาสบตาเธออย่างมีความหมาย


ฝากคนร้าย ๆ อย่าง ยัยรี และนายพีระด้วยนะคะ ♥♥♥