ดวงใจศิลา

ศิลา วิบูลย์พันธกิต ปัจจุบันอายุ 37
รูปหล่อ พ่อรวย เป็นพี่ใหญ่ของครอบครัว เคยเป็นอดีตนักการทูต แต่เกิดเหตุการณ์บางอย่างทำให้ตัดสินใจทิ้งงานที่ตัวเองรัก มารับตำแหน่งประธานบริษัทแทนพ่อ วันๆ เอาแต่ทำงานไม่สนใจโลกภายนอก
เรื่องงานสามารถตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว ความสามารถไม่เป็นรองใคร เป็นคนเด็ดขาด เย่อยิ่ง เว้นแต่เรื่องหัวใจที่ดูเหมือนเด็กอ่อนหัด ไม่กล้าตัดสินใจอะไร จนดูเหมือนคนขี้ขลาด โง่เขลาทำอะไรดูเชื่องช้าไปหมด จนในที่สุดก็ต้องเสียคนที่รักไป
.....
บัวบูชา พิพัฒน์พันธ์หรือบัวหอม ปัจจุบัน อายุ 25 เป็นลูกครึ่งไม่ทราบสัญชาติ นำมาถูกทิ้งไว้หน้าบ้านวิบูลย์พันธกิตตั้งแต่เป็นทารกเพิ่งถูกตัดสายสะดือ โดยคุณแม่ของศิลาเป็นคนช่วยไว้ และได้อุปการะเลี้ยงดูจนโต หน้าตาผิวพรรณที่ดูโดดเด่น ยิ่งโตยิ่งสวย ยิ่งสีผมออกน้ำตาลทองธรรมชาติ ยิ่งดูขับผิวให้โดดเด่นมากขึ้นไปอีก แต่เกิดเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอต้องทิ้งทุกคนออกมาใช้ชีวิตอยู่กับลูกๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนได้ออกตามหามาโดยตลอด

เธอหนีจากผู้ชายคนที่เธอรักและครอบครัวของผู้มีพระคุณ ห้าปีของการเลี้ยงเด็กแฝดไม่มีสักวันที่เธอกินอิ่มนอนหลับแต่เพื่อลูกเธอจึงต้องอดทนกัดฟันเลี้ยงดูให้ดีที่สุดเพราะในชีวิตนี้เธอมีแค่พวกเขาเท่านั้น
...
ตัวอย่างบางตอน
"ว่ายังไงอยากได้เงินเท่าไร ฉันเข้าใจว่าเธอกำลังโตอาจจะต้องใช้เงินมากหน่อย"
'นะ..หนูไม่รบกวนคุณใหญ่หรอกจ่ะ' เด็กสาวปฏิเสธด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ก้มหน้างุด
'หึ'
'คุณใหญ่ส่งหนูลงตรงนี้ก็ได้นะจ๊ะ' น้ำเสียงติดเกรงใจเอ่ยออกมาทำให้ผมอยากจะจับตัวเขย่าให้หัวสั่นคลอน นั่งมาด้วยกันจนถึงบ้านแล้วยังจะมาขอลงกลางทางอีก เด็กคนนี้นี่มันยังไงกันนะ ฟังแล้วผมรู้สึกหงุดหงิดชะมัด
'ทำไม ขึ้นรถมากับฉันเธอลำบากใจมากอย่างนั้นเลย' ผมเอ่ยเสียงนุ่มแต่แฝงไปด้วยความเกรงขาม
'เปล่าจ่ะ' เด็กสาวตอบกลับก่อนจะเบือนหน้าหนีไปมองกระจก
[บัวหอม]
ฉันไม่ชอบเลยตอนที่คุณใหญ่ชอบพูดดุกันแบบนี้ ฉันปล่อยให้ความเงียบเกาะกุมพวกเราไว้ ยิ่งผ่านวันนั้นมาฉันก็รู้สึกได้ว่าคุณใหญ่พูดกับฉันต่างไปจากที่เคยได้รับเมื่อครั้งยังเด็ก นึกไปถึงตอนเด็กคำพูดที่คุณใหญ่ใช้เรียกบางครั้งก็เรียกฉันว่าหนูบัว หรือไม่ก็น้องบัว แต่มาตอนนี้ก็มีแต่คำว่าเธอกับฉัน คิดแล้วก็รู้สึกเจ็บหน่วงในใจจุกในอก ยิ่งตอนที่ถูกหมางเมินทำให้รู้สึกน้อยใจมากเหลือเกิน
'แล้วก็เรื่อง..'
'ค่ะ ฉันทราบดีว่าเรื่องไหนควรพูดไม่ควรพูด คุณใหญ่ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำให้คุณใหญ่เสียหายหรอกนะคะ ความลับนี้มันจะหายไปพร้อมกับฉัน' หลังจากได้สติฉันก็ตัดสินใจพูดด้วยสรรพนามที่เปลี่ยนไปด้วยความน้อยใจ สะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา

ถึงคุณท่านและคุณหญิงที่รักยิ่งของน้องบัว

หนูอยากบอกกับคุณท่านกับคุณหญิงด้วยตัวเอง แต่หนูไม่กล้าพอ หนูไม่อยากเป็นภาระให้คุณท่านอีกต่อไป หนูขอบคุณคุณท่านกับคุณหญิงที่ให้ความเมตตาอุปการะเลี้ยงดูหนูมาตั้งแต่เด็กๆ และพวกพี่ๆ ยังเอ็นดูหนูมาโดยตลอด ขอบคุณคุณหญิงมากเลยนะจ๊ะ คุณหญิงเลี้ยงพี่ๆ ทุกคนมาดีมากๆ พวกพี่ๆ ไม่เคยรังเกียจเด็กที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างหนูแถมยังเอ็นดูหนูมาโดยตลอดเลยจ่ะ เพราะคุณหญิงกับคุณท่านที่สอนพี่ๆ มาอย่างดี หนูอิจฉาพี่ๆ นะจ๊ะที่มีพ่อกับแม่ที่น่ารักขนาดนี้ แต่ตอนนี้หนูมีปัญหาบางอย่างที่ไม่สามารถบอกคุณหญิงได้ด้วยตัวเอง หนูต้องขอโทษทุกคนนะจ๊ะ คุณหญิงไม่ต้องให้คนตามหาหนูนะจ๊ะหนูสัญญาจะดูแลตัวเองอย่างดี คุณหญิงไม่ต้องเป็นห่วงหนู อ่อ..คุณหญิงจ๊ะอย่างนั่งอยู่กับที่นานๆ นะจ๊ะเดี๋ยวตะคิวจะกิน ไม่มีหนูคอยบีบนวดให้แล้วนะจ๊ะดูแลสุขภาพด้วยนะจ๊ะ ถ้าชาติหน้ามีจริงหนูขอเกิดมาเป็นลูกคุณท่านกับคุณหญิงอีกคนนะจ๊ะ

ฝากลาพวกพี่ๆ ที่น่ารักของหนูด้วยนะจ๊ะ

รัก..