ดวงใจหลี่มู่หยาง

สวี่เจียซิน บุตรสาวคนเล็กนายอำเภอ ในค่ำคืนหนึ่งเมื่อสามเดือนก่อน บุรุษแปลกหน้าไร้ที่มาบุกเข้าหานางถึงในห้องนอน นับจากคืนนั้นก็ไม่ได้พานพบกันอีก แต่นางก็ไม่เคยลืมเลือนความหวาดหวั่นที่บุรุษผู้นั้นทิ้งเอาไว้ จนกระทั่งวันหนึ่งชายผู้อยู่ในความทรงจำก็ปรากฏกายอีกครั้ง มาพร้อมกับความรับผิดชอบที่นางไม่ยินดี



หลี่มู่หยาง องค์ชายผู้มีสิทธิ์ในตำแหน่งรัชทายาทมากกว่าใคร เนื่องจากมารดาคือผู้เป็นใหญ่แห่งวังหลังและยังมีตระกูลหลิวที่เรืองอำนาจคอยหนุนนำ ทว่าเขากลับไม่ยอมเดินตามเส้นทางที่มารดาขีดเอาไว้ จึงดึงบุตรสาวนายอำเภอที่ติดค้างหนี้ชีวิตเข้ามาข้องเกี่ยว 



ตัวอย่างบางตอน 

"ข้าไม่ใช่ปิศาจ ไม่ใช่คนเลวร้าย"

"แต่องค์ชายก็ไม่ใช่คนดี ในสายตาหม่อมฉัน..." ประโยคสุดท้ายพึมพำเสียงเบา

ถ้อยคำที่คิดหาหยิบยกมาอ้างหวังให้นางลดความหวาดกลัวถูกกลืนลงท้องไป เมื่อน้ำเสียงกังวานใสโต้แย้ง ไม่เว้นกระทั่งถ้อยคำสุดท้ายที่แผ่วเบาดุจเสียงกระซิบ หลี่มู่หยางก็ได้ยินชัดเจน แต่ต้องฝืนทนข่มอารมณ์เอาไว้ใจเย็นให้มากกว่านี้

"ข้าเคยทำร้ายเจ้าให้เจ็บปวด?"

สวี่เจียซินนึกถึงตอนที่ร่างสูงทาบทับ ทั้งขู่ตะคอกออกแรงฉุดรั้ง ยังเอาเปรียบถึงเนื้อถึงตัวอยู่หลายหน จึงพยักหน้าส่งไปแทนการเอ่ยเป็นถ้อยคำ เกรงว่าคำพูดของนางจะไปกระตุ้นให้เขามีโทสะ

หลี่มู่หยางนิ่งค้าง เร่งครุ่นคิดหาเรื่องราวดีๆ จนนึกขึ้นมาได้

"อย่างน้อยข้าก็เคยช่วยชีวิตเจ้าถึงสามครั้ง"

ครั้นได้ฟัง หญิงสาวจึงสูดลมหายใจเข้า อ้าปากขึ้นเตรียมแย้งกลับ

"จะจำได้หรือไม่ก็เป็นเรื่องของเจ้า แต่เรื่องที่ข้าช่วยชีวิตเจ้า ไม่ว่าอย่างไรก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ เช่นนั้นแล้วข้าขอใช้สิทธิ์ที่เจ้าติดค้างหนี้ชีวิต สั่งให้เจ้าเลิกกลัวข้าเดี๋ยวนี้"

หลี่มู่หยางชิงกล่าวตัดหน้า ไม่ปล่อยโอกาสให้โต้แย้งได้อีกเป็นหนที่สอง เพราะนอกจากเรื่องนี้ก็มองไม่เห็นสิ่งใดที่จะใช้เป็นข้ออ้างได้อีก

สวี่เจียซินนิ่งงัน เหตุผลขององค์ชายสามทำให้นางได้เปิดหูเปิดตา คนเอาแต่ใจไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลง ข้อนี้นางกระจ่างชัดแล้ว เอ่ยทวงบุญคุณรับสั่งให้คนเปลี่ยนความรู้สึกเป็นการตอบแทน เห็นจะมีแต่บุรุษตรงหน้าเท่านั้นที่ทำได้

"หม่อมฉันจะพยายามเพคะ"

องค์ชายสามรู้สึกไม่พอใจกับคำตอบของหญิงสาว จึงปล่อยมือจากไหล่บางเหยียดร่างลุกขึ้นยืนช้าๆ ทว่าก็ยังอยู่กับที่ไม่ได้เดินหนีไป สายตายังคงจับจ้องร่างที่นั่งกับพื้นด้วยความเป็นห่วง

"หวังว่าเจ้าคงมีแรงลุกขึ้นเองได้นะ" เมื่อหลุดวาจาเสียดสีออกไป พลันรู้สึกผิดจนต้องกำมือตัวเองแน่นเป็นการระบาย

สวี่เจียซินแหงนเงยขึ้นมองร่างสูงที่ยืนกดดัน จึงยันกายลุกขึ้นช้าๆ

"ชักช้าเสียจริง เห็นแก่ที่เจ้าไม่สบายหรอกนะ"