อย่า(หมด)รักพริมา (เพทาย x พริมา x พันแสง)

“พ่อจะอาบน้ำเลยไหมจ๊ะ” พริมาเอ่ยถามผัวเมื่อเสือทายเดินเข้ามาในชุมโจร ทว่าความบึ้งตึงของท่านทำให้สาวน้อยหวาดหวั่น หล่อนเอื้อมมือไปรับหมวกไมเคิลจากผัวมาถือไว้ พลางมองจ้องแผ่นหลังกำยำอย่างหลงไหล ท่านเป็นคนที่มากด้วยเสน่ห์แต่ในเวลาเดียวกันก็ดุดันน่าเกรงขาม จนไม่มีใครกล้ามองสบตา แม้กระทั่งเมียหลวงอย่างพริมา

“คืนนี้กูจะไปนอนเฮือนอีดาหลัน” บอกไว้เท่านั้นก็เดินจ้ำอ้าวไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย พริมาได้ยินที่ผัวบอกก็หน้าเศร้าเพราะท่านไม่เคยคิดจะนอนที่เรือนกับหล่อนเลยสักคืน

หากปล่อยไว้แบบนี้มีหวังรูตัน คิดแล้วก็ถอนใจ การเสียตัวของหล่อนมันสำคัญมาก ตั้งแต่แต่งงานกันมาไม่เคยได้เห็นขาอ่อนผัวเลยสักครา แอบอิจฉาเมียรองที่ได้มีอะไรกับพ่อเสือ พลันนึกน้อยใจที่ท่านหมางเมินใส่กันได้ถึงเพียงนี้ ทั้งที่เป็นคนแต่งตั้งให้หล่อนขึ้นเป็นเมียเอกแท้ๆ

“จะกินข้าวก่อนไหมจ๊ะ ฉันทำกับข้าวไว้ให้พ่อ” สาวน้อยร้องถามผ่านบานประตู เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ท่านใช้ขันตักน้ำมาราดลดลงบนเรือนร่างบึกบึนเปลือยเปล่า

“กูไม่หิว” ท่านตอบอย่างไม่สบอารมณ์ เฉยชาจนใจดวงน้อยปวดหนึบ

“จ้ะ” พริมาขานรับด้วยใบหน้าหม่นเศร้า ก่อนจะเดินคอตกไปยังเตียงนอน แล้วเหม่อมองเเหวนทองบนนิ้วนางข้างซ้าย ความเงียบของคืนเดือนดับทำให้เด็กสาวอ้างว้าง การต้องจากบ้านมาอยู่กับโจรโฉดเป็นอะไรที่หว้าเหว่เพราะหล่อนไม่รู้จักใครเลยสักคน ซ้ำเข้ามาในชุมโจรไม่กี่เดือนก็ถูกแต่งตั้งให้เป็นเมียหลวง

เหล่าบรรดาเมียๆ ของพ่อเสือจึงไม่สบอารมณ์และหล่อนเองก็โดนกลั่นแกล้งจากพวกบ้าดอสารพัด วันๆ หาเเต่เรื่องมาให้ปวดหัว แต่แทนที่ผัวจะเห็นใจ ท่านกับเมินเฉย ปล่อยเบลอไม่สนโลก เลยกลายเป็นว่าตอนนี้พริมาเหลือตัวคนเดียวในชุมโจรแห่งนี้

“อยากกลับบ้านจัง” หล่อนพึมพำก่อนจะเอนตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดเเรง ประจวบเหมาะกับที่บานประตูถูกผลักออกมา เผยให้เห็นเรือนกายบึกบึนเต็มไปด้วยรอยสักคาถาอาคมเดินออกมาจากห้องน้ำ

“เดี๋ยวฉันเตรียมเสื้อผ้าให้จ้ะ” ว่าพลางขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนเสือทายจะมองจ้องเรือนร่างงดงามที่อยู่ในชุดนอนตัวบาง พลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเห็นจุกนมชูชันภายใต้เนื้อผ้าสีขาว

“ไม่ต้อง กูจะนุ่งแค่ผ้าขาวม้าออกไป”

“ผมพ่อยังไม่แห้งเลย ให้ฉันเช็ดให้นะจ๊ะ”

“หัวกูไม่ได้มีไว้ให้มึงเล่น”

“แค่เช็ดผมเองนะ ฉันไม่ได้จะเล่นเสียหน่อย”

“มึงนี่มันน่ารำคาญเสียจริง” ท่านว่าให้อย่างไม่สบอารมณ์ เพียงเท่านั้นสาวน้อยก็หน้าเสียเพราะไม่ชินเวลาถูกผัวดุ

“งั้นพ่อไปเถอะจ้ะ ดึกมากแล้ว”

“ไม่ต้องไล่ กูอยากไปตอนไหนเดี๋ยวกูไปเอง”

“เอ้า! ตาแก่นี่เอาใจยากเสียจริง” หล่อนเผลอปากพูด เป็นเหตุให้เสือร้ายหันมามองจ้องใบหน้างามอย่างเอาเรื่อง

“มึงว่าใครแก่”

“ฉันพูดเหรอจ๊ะ จำไม่ได้เลย” ท่าทางตีมึนของแม่ตัวดีมองแล้วก็นึกหมั่นไส้

“ถึงกูจะอายุห่างมึงสิบปี แต่ก็ยังหนุ่มยังแน่น เตะปี๊บดังอยู่”

“ไม่เชื่อ! หากว่ายังเตะปี๊บดัง ไหงไม่เคยทำหน้าที่ผัวให้ฉันเลยสักครา”

“เพราะมึงเด็กเกินไป”

“ฉันสิบแปดแล้วนะจ๊ะ อีกไม่กี่วันก็จะสิบเก้าแล้ว”

“ก็ยังเด็กเกินไปอยู่ดี”

“เด็กตรงไหน นมฉันใหญ่กว่าเมียพ่อตั้งหลายคน”

“ใหญ่แต่นม อย่างอื่นไม่ใหญ่ตาม”

“หมายถึงอะไร หอยเหรอจ้ะ”

“โอ๊ยยยยยยยย กูหมายถึงสมอง”

“อ่อ นึกว่าหอย”

“คุยกับมึงแล้วปวดหัว!” ท่านว่าให้ ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วหยิบน้ำอบมาชโลมผิวกายให้หอมสดชื่น

“พ่อใจร้ายกับฉันเกินไปแล้ว หากไม่รักก็ไม่เห็นต้องแต่งตั้งให้ฉันเป็นเมียหลวง”

“ตำแหน่งนี้มีแต่คนอยากได้ มึงควรดีใจที่ได้มัน”

“ฉันไม่ได้อยากเป็นเมียหลวงเสียหน่อย ฉันอยากเป็นเมียเดียวและพี่ๆ คนอื่นๆ เขาก็อยากเป็นเมียเดียวของพ่อกันทั้งนั้น”

“แล้วยังไง”

“เฮ้อ พูดไปพ่อก็ไม่รับฟัง” สาวน้อยบอกอย่างปลงตก นั่นทำให้คนแข็งกระด้างหันมามองจ้องใบหน้างามพลางกอดอกพิงแผ่นหลังเข้ากับโต๊ะเครื่องแป้งของเมีย

“มึงจำได้ไหมว่าทำไมต้องมาเป็นเมียกู”

“พ่อกับแม่บอกว่าบ้านเราจนเลยต้องเอาฉันมาขัดดอกกับพ่อเสือ”

“กูเป็นขุนโจร ไม่ใช่นายทุนน่าเลือด เหตุผลนั้นมึงเชื่อจริงๆ เหรอ”

“แล้วจะมีเหตุผลอะไรอีกจ๊ะ”

“เอาไว้มึงโตกว่านี้กูจะเล่าให้ฟัง”

“ฉันโตแล้ว”

“สูงให้เท่าไอ้ทุยก่อนค่อยมาพูดว่าโตแล้ว”

“แต่ฉันสูงเท่าพี่ดาหลันเลยนะ ทำไมพ่อไม่เห็นว่าให้พี่ดาหลันบ้าง”

“เมียคนโปรดกับเมียจำเป็น ต้องให้บอกไหมว่าใครสำคัญ”

“คนเขารู้ทั้งบางแล้วว่าพี่ดาหลันเป็นเมียคนโปรดของพ่อ ส่วนฉันเป็นเมียขัดดอก”

“รู้ตัวก็ดี จะได้หัดเจียมตัวบ้าง”

“ทุกวันนี้ฉันก็เจียมตัวอยู่ตลอด”

“หากว่าเจียมตัว แล้วเหตุฉะไหนยังมีเรื่องทะเลาะกับพวกอีพิ้งอีพลอย” คำถามนั้นทำให้พริมาสะอึก ก่อนเจ้าหล่อนจะทำสายตาล่อกแล่กเหมือนมีเรื่องปิดบัง แต่พ่อเสือรู้ทันเพราะที่นี่ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่ไม่อาจรอดพ้นสายตาพญาเหยี่ยวไปได้

“ฉันไม่ได้เริ่มก่อนนะจ๊ะ”

“มึงเป็นหลวง ควรนิ่งให้เป็น ทำตัวให้ลูกน้องเคารพ”

“นิ่งให้เป็นคือยังไง? ฉันต้องยอมให้พวกพี่พิ้งจิกหัวตบงั้นเหรอ หากเป็นเช่นนั้นขอสู้ตายเสียดีกว่า”

“หัดเรียบร้อยเหมือนดาหลันบ้างเถอะ เพราะมึงเป็นแบบนี้ไงเลยไม่โตสักที”

“คำก็เด็กสองคำก็เด็ก ฉันเริ่มจะไม่ชอบใจเเล้วนะ”

“เรื่องของมึง กูไปละ อย่าลืมปิดประตูล็อคกลอน”

“ฉันจะเปิดประตูไว้ เผื่อจะมีลูกน้องพ่อสักคนใจดีมาสนองความใคร่ให้หายคัน” หล่อนบอกด้วยท่าทางประชดประชัน พ่อเสือได้ยินอย่างนั้นก็กัดฟันกรอด

“ถ้ามึงอยากโดนเอา กูจะให้ลูกน้องมารุมโทรม เผื่อมึงจะหายคัน”

“นั่นเป็นคำพูดที่ผัวควรพูดออกมาจากปากเหรอ”

“แล้วนั่นเป็นคำพูดที่มึงควรพูดออกมาจากปากเหรอ”

“พ่ออย่ามาย้อนฉันนะ”

“เด็กอย่างมึง! กูไม่น่ารับมาทำเมียเลย”

“ฉันโตเป็นสาวแล้ว” พริมาเถียงกลับทันควัน ทว่าพ่อเสือแคลนหัวเราะในลำคออย่างเยาะหยัน

“เสียเวลา” ท่านบอกไว้เท่านั้น ก่อนจะตั้งท่าเดินหนี เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พริมาถกชุดนอนตัวบางขึ้นแล้วถอดมันโยนลงบนพื้น สร้างความตกใจแกพ่อเสือ ก่อนสาวน้อยจะเดินเปลือยมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าท่าน

“ฉันโตพอจะทำหน้าที่เมียให้พ่อแล้ว ต่อไปห้ามไปหาพี่ดาหลันอีก”

“หลบไป!”

“ไม่! ฉันจะทำให้พ่อเห็นว่าฉันไม่ใช่เด็กแบบที่พ่อคิด”

“อย่ามากวนอารมณ์กู” ท่านว่าพลางชักสีหน้าใส่แม่ตัวดี ก่อนสายตาเจ้ากรรมจะเลื่อนต่ำลงมามองสำรวจเรือนร่างงดงามที่ตอนนี้โป๊เปลือยอวดท้าสองเต้านุ่มและเนินเนื้อนางที่มีไรขนสีดำขลับปกคลุมของสงวน มันทำให้ท่านยากจะละสายตาออกห่าง

เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นต่อ พริมาก็ขยับเข้ามาใกล้ จนปลายจมูกเชิ่ดรั้นแตะสัมผัสปลายคางผัวเเผ่วเบา พร้อมกับที่มือเรียวสวยวางทาบลงบนปมผ้าขาวม้า

“คืนนี้พ่ออยู่กับฉันนะจ๊ะ”