พิไลรัญจวน

คำโปรย
“รักพี่นั้นได้วางไว้แทบเท้าแต่ไฉนเล่าเจ้าจึงเมินเฉย”
การแต่งงานในครั้งนี้นั้นเกิดขึ้นเพราะครอบครัวของเขาต้องการ “สะใภ้” และครอบครัวเธอเองก็อยากได้ลูกเขย แต่ใครเล่าเลยจะล่วงรู้ว่ามันไม่ง่ายดายเช่นนั้น อุปสรรคที่ถูกสรรสร้างโดยโชคชะตามีมากให้เขาและเธอฟันฝ่า เพื่อพิสูจน์ว่ารักนี้จะยืนนานประจักษ์ใจกว่าอสงไขยเวลาหรือไม่
เพชรเอนกายกำยำแนบพนักพิง ศอกถูกวางบนที่พักแขน เขายกมือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดขึ้นระหว่างอกพร้อมสอดนิ้วเรียวทั้งสิบประสานสอดรับกัน แล้วจึงทอดสายตาสิเน่หามาที่รัญจวนท่าทางผ่อนคลายของเพชรทำให้รัญจวนทิ้งอคติทั้งหมดไว้เบื้องหลัง ทั้งใบหน้าเลอโฉมและรูปร่างล่ำสันไม่ว่าใครพบเห็นเป็นต้องเหลียวมอง ฝีปากนั้นกล้าแต่ไร้วิชาในการรับมือกับบุรุษผู้นี้ รอยยิ้มที่ผุดเผยออกมาเป็นอันว่าเธอพ่ายแพ้ให้แก่เขาอีกครั้ง
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่ชอบใช้น้ำปรุง”
“แสดงว่ากลิ่นหอมที่โชยมานี่เป็นกลิ่นกายของเจ้าหรือ”
ประโยคนั้นทำให้รัญจวนร้อนผะผ่าวไปทั่วร่าง เธอแก้เขินด้วยการป้ายน้ำปรุงสีใสลงบริเวณหลังมือ จนได้กลิ่นบุปผานานาพันธุ์ผสานรวมกันอย่างสมดุลมันหอมยั่วแต่กลับเยือกเย็นในบางครา เหมือนนัยน์ตาดำขลับแต่มีประกายระยับซ่อนไว้ของเพชร
“หอมเจ้าค่ะแต่คงไม่เหมาะกับข้า” เธอหมุนปิดตามเดิม
“ไหนขอลองบ้างสิ”
รัญจวนกำลังจะเหยียดแขนยื่นขวดน้ำปรุงให้กับผู้ที่ร้องขอ แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ประสงค์ในสิ่งของ เพราะมือเล็กเรียวถูกเพชรฉวยไปดอมดม เธอไม่แสดงท่าทีขัดขืนในสัมผัสนั้น เหตุจากเรียวปากและจมูกของอีกฝ่ายช่างนุ่มนวลจนเกินทานทน
“น้ำปรุงนี่หอมรัญจวนเหมือนชื่อเจ้าเลยหนา”
เพชรช้อนส่งสายตาลุ่มหลงเหลือคณามายังคู่หมาย เขาหวังยั้งช่วงเวลานี้ไว้ตราบนานเท่านาน ถ้อยคำแห่งรักมากมายที่ถูกเก็บไว้ในใจกำลังปริ่มล้นทะลักออกมา ติดตรงที่ดวงหน้าและดวงเนตรของที่จ้องกลับมาช่างงามวิไลจนกลบให้หลงลืมทุกสิ่ง วลีทั้งหมดถูกเปล่งเพียงว่า
“พิไลรัญจวน”