ย้อนเวลาประทับรักท่านอ๋องทรราช เล่ม 2

หัวใจของเป่าซูเม่ยคล้ายกับจะเอนเอียงไปเรื่อยๆ เมื่ออี้หยางเซียวหมิ่นแตกต่างไปจากอดีต ตัวนางเองก็มิควรยึดติดกับอดีตมากเกินไปได้หรือไม่?...


บุรุษควบม้าเข้าไปในป่าอย่างรีบร้อน เพื่อที่หวังจะเจอสัตว์หายากก่อนผู้ใด มีเพียงอี้หยางเซียวหมิ่นที่ยังคงหยุดนิ่ง จ้องมองสตรีตัวน้อยเบื้องล่างด้วยแววตาอ่านยาก ทว่าหัวใจกลับเต้นระรัวเมื่อเห็นว่านางล้วงเข้าไปในอกเสื้อแล้วดึงบางอย่างออกมา
“ท่านพี่ ว้าย!”
ดวงหน้าหวานช้อนขึ้นมองอี้หยางเซียวหมิ่น เป็นจังหวะเดียวกับที่บุรุษกระโดดลงมาจากหลังม้า
“มะ เม่ยเอ๋อร์ไม่แน่ใจว่าท่านพี่จะโปรดหรือไม่ แต่ก็ได้ทำเป็นเครื่องรางมาให้เจ้าค่ะ…”
“ผูกให้ข้าสิ”
“…!?”
เกิดความฉงนใจขึ้นมา แต่ก็ทำตามที่บุรุษเอ่ยว่าแต่โดยดี จับสายของถุงหอมผูกกับสายคาดเอวของบุรุษด้วยฝ่ามืออันสั่นระริก นางประหม่าจนมือไม้สั่นไปหมด อีกทั้งหัวใจยังเต้นระรัวเพราะความใกล้ชิดและรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาอย่่างเปิดเผย
เมื่อผูกเสร็จและเตรียมจะถอยห่าง ร่างของนางกลับถูกอี้หยางเซียวหมิ่นโอบกอด แล้วกดสันจมูกลงบนศีรษะอย่างแผ่วเบา
“ข้าจะคว้าชัยชนะมาให้เจ้า”จบประโยคนั้นพร้อมด้วยรอยยิ้มบางเบาแค่เพียงชั่วครู่ ก่อนที่บุรุษจะกระโดดขึ้นหลังม้าไปอีกครั้งแล้วควบตามหลังผู้อื่นเข้าป่าไป