ชะตาอาภัพหวนคืนกลับสู่หนทางเซียน

ใครไหนเลยจะคาดคิดว่าเซียนอันดับหนึ่งเหนือผู้คนในใต้หล้าอย่าง‘ฟางซิน’ หนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้งสำนักวังบุปผาอันโด่งดัง จะมีจุดจบอันน่าเวทนาเช่นนี้ ทัณฑ์อัสนีส่งตรงลงมาจากผืนฟ้าผ่าลงกลางร่างของเซียนหนุ่มโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ต่อให้เก่งกาจพลังสูงส่งเทียมฟ้าก็มิอาจหลีกหนีเคราะห์กรรมสวรรค์เช่นนี้ได้

ทว่าแทนที่วิญญาณเร่ร่อนของเขาจะถูกส่งตรงไปยังปรโลก แล้วเหตใดจู่ๆ ถึงฟื้นขึ้นมาอยู่ในร่างของชายผู้ใดฉายาว่าคนโง่เขลาของสกุลกันเล่า! มิหนำซ้ำยังถูกเจ้าสักนักอันดับหนึ่ง‘เจ้าเฟยหลง’ คอยจ้องเขม็งอยู่ตลอดเวลา สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม!

———————————————————————

ความทรงจำครั้นในอดีตถูกลืมเลือน แท้จริงแล้วเจ้าเฟยหลงคือศิษย์น้องที่ฟางซินรักใคร่และเอ็นดูมากที่สุดเมื่อหลายร้อยปีก่อน

น้ำเสียงอ่อนโยนกล่าวขึ้นว่า “เงยหน้าขึ้นเถิด”

เฟยหลงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น พลันสบสายตาเข้ากับร่างสูงสง่าตรงหน้า นัยน์ตาสีทองอร่ามชะงักวูบหนึ่ง ก่อนจะรีบเบือนสายตามองต่ำอย่างไม่กล้าสบตา

ฟางซินที่เห็นใบหน้าขาวผุดผ่องของเด็กน้อยเปรอะเปื้อนด้วยถ่านดำ อีกทั้งอาภรณ์ยังมอมแมม จึงนึกฉงนอยู่ในใจ ก่อนถามยิ้มๆ ว่า “ไปเล่นซนที่ใดมาหรือ”

ทว่าไร้เสียงตอบกลับ ฟางซินแอบสังเกตเห็นว่าไหล่เล็กๆ ของอีกฝ่ายสั่นสะท้าน จึงคิดในใจ ‘อา กลัวจนตัวสั่นเลยหรือ’

ฟางซินมือยื่นไปลูบหัวทุยๆ ของเด็กน้อยพลางกล่าวอย่างใจดี “ข้าไม่ดุหรอกหน่า ไม่ต้องกลัวๆ”