ทัชจาว...Sweetheart

“อาหารดีมีมิชลินการันตี แล้วผมทั้งดีทั้งอร่อยขนาดนี้ คุณหมอจะไม่การันตีให้ผมหน่อยหรือ”
^
^
^

“อืม เรื่องเล่าของหิ่งห้อยมีเยอะเลยนะคะ ของไทยมีอยู่เรื่องหนึ่งมีต้นโกงกางเข้ามาร่วมด้วย” หญิงสาวเอ่ยขึ้น
“หือ...ต้นโกงกางหรือ?”
“ใช่...เล่ากันว่าต้นลำพูคือชายหนุ่มมีคนรักคือสาวหิ่งห้อย ส่วนต้นโกงกางเป็นผู้หญิงอีกคนที่มาหลงรักต้นลำพู แต่ต้นลำพูไม่ได้สนใจต้นโกงกาง พอต้นลำพูจะตามหิ่งห้อยไปโกงกางก็แผ่รากยึดลำพูไว้ เลยเป็นที่มาของต้นโกงกางที่มีรากเยอะมากแถมระเกะระกะและหิ่งห้อยก็ชอบอยู่คู่กับต้นลำพู”
“อ้อ รักเกะกะของโกงกาง”
ฐัชธนสรุป หิรัญญิการ์มองหน้าชายหนุ่มก่อนที่ทั้งคู่จะประสานเสียงหัวเราะกับบทสรุปเรื่องของเขา
เมื่อกลับมาถึงบ้าน หญิงสาวยืนส่งเขาที่หน้ามุ้งนอนที่มารดาเตรียมไว้ให้เรียบร้อย
“คืนนี้ผมทำหน้าที่เป็นยามเฝ้าบ้านให้คุณเอง ไม่ต้องกลัวนะ คุณกับคุณแม่นอนหลับกันให้สบายเลย”
ชายหนุ่มยืดอกทำหน้าตาประกอบแข็งขัน แต่หญิงสาวหัวเราะ
“ไม่ต้องก็ได้มั้งคะ ไอ้ด่าง ไอ้แดงก็นอนอยู่ตรงนั้น มีอะไรพวกมันน่าจะรู้ตัวก่อนคุณนะ”
หันไปสบตาเจ้าสุนัขสองตัวที่กำลังมองมาตาปริบ ๆ หญิงสาวแกล้งพูดล้อเลียนเขาต่อว่า
“ยามค่าตัวแพงขนาดนี้จ้างไม่ไหวหรอกค่ะ ปกติยามสี่ขาที่บ้านให้ข้าววันละสองมื้อก็พอแล้ว”


^
^
^
***ฝากพี่ทัชไว้ด้วยนะคะ หวังว่าพี่ทัชจะทำให้นักอ่านยิ้มได้น้า พี่ทัชมาฮีลใจได้หลายเรื่องเลยค่า