ใย(ไม่)พิศวาส

สิบห้าปีผ่านไป
จากเด็กสาวกลายเป็นคุณแม่ยังสาว
และจากชายหนุ่มผู้หยิ่งทะนง กลายเป็นคน(เกือบ)แก่ที่ขี้ใจน้อย
.................................................

“เมริน หนูอยู่ไหนลูก”
‘เมริน’ ทีนี้ก็ได้รู้จักชื่อกันสักที และก็ทำให้รู้ด้วยว่าสัญชาตญาณของเขานั้นถูกต้อง นคินทร์ต้องปรามหัวใจที่กำลังเต้นกระหน่ำ ก่อนจะกรอกเสียงลงไปราวกับไม่อนาทรร้อนใจ แต่รับรองว่าคนฟังแทบเต้นแน่
“ทำยังไงดี ฉันเจอเด็กหลงทาง”
“คุณ!”
เสียงอุทานนั้นตกใจไม่น้อย ทีนี้นคินทร์ก็รู้แล้วว่าเขากำลังเป็นต่อ
“บอกมาว่าอยู่ไหน จะให้คนไปรับ”
“นี่…นี่เมรินอยู่กับคุณเหรอ”
คราวนี้เรมิกาถามอย่างระแวดระวัง แต่นคินทร์ไม่อยากคุยผ่านทางโทรศัพท์ เขามีเรื่องต้องชำระความกับเธอยาวทีเดียว อาจจะคืนนี้ทั้งคืน
“อือฮึ จะมาไหม ถ้าไม่มาจะให้ลูกนอนนี่ แล้วไม่รับรองนะว่าจะส่งคืน”
“ไปค่ะ”
เรมิกาตอบโดยไม่ลังเลเลย นคินทร์เดาว่าหัวอกคนเป็นแม่คงเหมือนใจจะขาดอยู่รอนๆ แต่เขาเล่า เขาไม่มีหัวใจหรืออย่างไรกัน เหตุใดเรมิกาจึงพรากลูกไปจากเขาตั้งหลายปี
ทีนี้ละจะให้ชดใช้ให้หมด จะไม่ยอมปล่อยให้คลาดสายตาอีกเลยทั้งแม่และลูก โทษฐานที่ทิ้งเขา ปล่อยให้เขาโดดเดี่ยวมาเป็นสิบปี