ทุ่งโล่งและดงทึบ

เสียงไม้หักและดึงเถาวัลย์ดังโครมครามขึ้นอีก คราวนี้ดังใกล้เข้ามามากทีเดียวถึงกระนั้น ก็ยังไม่เสียวสันหลังเท่ากับเสียง ‘ฟู่...ฟู่...’

เมื่อเจ้าตัวผู้หรือนางช้างพังตัวใดตัวหนึ่งเอางวงสูบน้ำพ่นเล่น เราไม่สามารถจะแลเห็นอะไรได้ในความมืดเช่นนั้น แต่ความใกล้ของมัน รู้สึกราวกับว่าข้ามละเมาะมาถึงฝั่งห้วยตรงข้ามแล้ว

ข้าพเจ้าปราดลงไปที่โคนตะเคียนหน้าท่าอีกครั้งหนึ่ง เสียงฟู่ยิ่งใกล้เข้ามาเพียงใด มือที่กำปืนและไฟฉายก็ยิ่งเย็นเฉียบขึ้นเพียงนั้น ห้านาทีผ่านไป...สิบนาทีผ่านไป...

ในที่สุดเสียงฟู่...ฟู่...และเสียงกิ่งไม้แห้งดังกรอบแกรบก็หยุด จะเป็นด้วยกระสากลิ่นหรือสัญชาตญาณของมันเตือนบอกไม่ทราบได้ รู้อย่างเดียวแต่ว่าในความมืดของฝั่งห้วยตรงหน้าเราออกไปเต็มไปด้วยช้าง

นั่นเป็นชั่วขณะที่เต็มไปด้วยความอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูกว่าข้าพเจ้าจะทำอย่างไรจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย ถ้าการตะเพิดและยิงไล่ไม่สามารถจะขับให้มันตื่นกลับไปได้