พี่ใหญ่ น้องเล็ก ข้าจะดูแลเอง เล่ม 1

นางตื่นขึ้นมาในร่างของตัวละครที่แสนอาภัพ บิดาไม่รัก โดนขับจากตระกูล สุดท้ายยังต้องตายตอนจบ โชคดีที่พี่ใหญ่นั้นหล่อเหลา น้องชายเล็กก็น่ารัก ถึงพวกเขาจะเป็นตัวร้าย แต่พี่ใหญ่ น้องเล็ก ข้าจะดูแลเอง!
....................
“ข้ามีนามว่าจางอี้เซียว เป็นศิษย์ของสำนักไป๋”
เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหงเสวี่ยก็วาววับเป็นประกาย เพราะเขาเป็นเช่นที่นางคาดการณ์ไว้
จาง อี้เซียว...
เขาคือว่าที่ศิษย์พี่ใหญ่ที่แสนใจดีของหงเสวี่ยอย่างแท้จริง นางย่อมจำชื่อนี้ได้แม่นยำ เพราะเมื่อเขาปรากฏตัวมาในฉากยามใดก็ช่างดีแสนดี และอ่อนโยนต่อหงเสวี่ยเสมอ จนนางที่เป็นเพียงผู้อ่านยังแอบรู้สึกหลงรักตัวละครนี้อยู่ไม่น้อย
“พี่ใหญ่...”
“เจ้าเรียกข้าว่าพี่ใหญ่อีกแล้ว” เขาเอ่ยแล้วก็ยิ้มแย้มออกมาอย่างอ่อนโยน ในแววตาไม่ได้มีความระแคะระคาย หรือแม้แต่สงสัยในสิ่งที่เด็กหญิงพูด
....................
“นี่... ข้าขอแนะนำเจ้า หากรอดชีวิตไปได้ จงหนีไปให้ไกลเถิด พี่ใหญ่เจ้าไม่ใช่คนธรรมดา”
“แน่นอนสิ เขารูปงามเพียงนั้น ย่อมเป็นเทพตกสวรรค์”
“เจ้านี่มัน!” เขาแยกเขี้ยว “พวกลุ่มหลงรูป รส กลิ่น เสียง ทั้งยังเป็นมนุษย์กินคน ความคิดก็ชั่วร้าย!”
“เจ้าร้ายกาจเหลือเกิน มองข้าออกทะลุปรุโปร่งเชียว” หงเสวี่ยวยียวนอีกฝ่ายไป ไม่คิดปฏิเสธคำกล่าวหาของเขา
เด็กชายทำหน้าเหยียดหยามนาง ก่อนจะกล่าวด้วยความจริงจัง “พี่ใหญ่เจ้าไม่ใช่คนธรรมดา กลิ่นอายความชั่วร้ายอยู่รอบตัวเต็มไปหมด คนเช่นนี้เบื้องหน้ามักใจดี แต่ลับหลังดำมืดทั้งนั้น”
.....................
เชียนซีหันมามองถุงเงินเบื้องหน้า ก่อนจะเคลื่อนสายตามองสบพี่ใหญ่ มือทำท่าจะเอื้อมมารับ แต่ฉับพลันนั้นเขาก็มีสีหน้าลังเล
อีกทั้งในแววตานั้นปรากฏความโดดเดี่ยวซ่อนอยู่ลึกๆ
หงเสวี่ยคาดเดาจิตใจเขาออก ว่าที่น้องเล็กกำลังหลบหนีใครสักคน จนต้องมาอาศัยอยู่ในป่าเพียงลำพัง เวลาผ่านมานานเท่าใด ดูได้จากร่างกายซูบผอมของเขา
ที่ผ่านมาเขาคงเปลี่ยวเหงา ใช้ชีวิตอยู่ในป่าเพียงลำพังด้วยความยากลำบาก ขนาดอาหารดีๆ ยังไม่ได้ทาน เพราะสัตว์ก็ไม่กล้าล่ามากิน พอวันนี้ได้มาเจอพวกนาง ได้สัมผัสกับความใจดีของพี่ใหญ่ ได้ทะเลาะกับหงเสวี่ยเป็นวรรคเป็นเวร ความสัมพันธ์ประหลาดก็พลันบังเกิดขึ้น
เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกัน เขาคงรู้สึกหวิวในใจ
ขนาดหงเสวี่ย...
ยังไม่อยากทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียวเลย
....................