ดวงใจพ่ายโปรดรัก

……โอเมก้าถึงได้สางผมแล้วรวบไว้ให้ครึ่งหัว ผมสีดำเป็นเงาหาได้หยาบกระด้างอย่างที่คิด การกระทำอย่างอ่อนโยนทุกขั้นตอนตกอยู่ในสายตาอัลฟ่าตัวจ้อย หนูแดงนอนยิ้มเผล่กระดิกเท้าสบายใจเฉิบ ก่อนจะเอามืออุดปากด้วยกลัวเสียงหัวเราะจะหลุดรอดออกไป
“ยิ้มอะไรรึหนูแดง” โปรดจับผมตัวเอง ดวงใจมันแอบกลั่นแกล้งทำอะไรพิเรนทร์ ๆ กับหัวเขาเป็นแน่
“หนูมีความสุขที่สุดเลยจ้ะ”
“ชอบสังขยาฟักทองขนาดนั้นเทียวรึลูก วันหลังแม่จะซื้อให้นะจ๊ะ”
“ไม่ใช่เสียหน่อย หนูชอบให้พ่อกับแม่อยู่ด้วยกันแบบนี้จ้ะ แล้วก็มีน้องให้หนูสามคน”
ดวงใจแก้มแดงเถือกถึงใบหู….
“แม่จะไปเปิดร้านแล้ว เรากลับกันเถิด”
“ตะวันยังไม่ตกดินเลยเอ็งจะรีบไปไหน”
“ไปให้พ้นหน้าหมาอย่างเอ็งนั่นแหละไอ้โปรด ไม่ต้องตามข้ากับลูกมาเลยนะ” ว่าจนจบแล้วก็รีบลุกขึ้นยืนอุ้มลูกชายตัวดีเข้าเอว แต่อัลฟ่าเจ้าของค่ายมวยก็ยังเดินตามมาติด ๆ ยื้อเอาหนูแดงไปอุ้มไว้เอง “ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึ”
“ข้าแค่จะไปส่งลูก ใครมันจะอยากตามโอเมก้าเทื้อบนคานอย่างเอ็ง”
ได้ยินวาจาสามหาวเช่นนั้นดวงใจก็กัดฟันกรอด ไล่ทุบไหล่อัลฟ่าไปตลอดทาง