First Love รักนี้ที่รอ

รักแรก ใครจะลืมได้ คำกล่าวนี้เธอเคยได้ยินมาเนิ่นนานและมันก็เป็นดังนั้นอย่างมิอาจโต้แย้งได้เลย

 I told พระแม่ : ขอให้ลูกและเขาได้กลับมาเจอกันอีก
 
คำขอของหญิงสาวจะเป็นไปได้ไหม ก็เขาหายไป ไม่ติดต่อกลับมาเลยตั้งแต่ถูกเธอปฏิเสธ ไม่รับรักไปเมื่อสิบปีก่อน

เธอคือรักแรกและยังคงอยู่ในใจเขาเช่นกัน

++++++++++++++++++++++++++++++++


"เธอมีแฟนยังอะ"

เดี๋ยว ๆ ไอ้ซัน นี่มึงถามเลยเหรอ มึงไม่รอคุยไปอีกสักหน่อยค่อยถามเค้าวะ แค่ชื่อเค้ายังไม่ยอมตอบมึงเลยนะ เออ ถามเลยแหละ ถ้ามีแฟนแล้ว กูจะได้รีบหนีลงรถไปทำใจและจะไม่มาขึ้นรถสายนี้อีกเลย มัวแต่คุยกับตัวเอง นี่แม่คุณตอบอะไรมายังวะเนี่ย ภานุยกมือขึ้นเสยผม เผื่อมันจะทำให้ดูหล่อขึ้น เรียกคะแนนนิดหน่อย

"ถ้าเงียบอีก แสดงว่ายังไม่มีแฟน ยอมให้เราถือของไปส่งและยอมเป็นเพื่อนกับเราแล้ว เอาตามนี้นะ จะเงียบอย่างนี้ไปตลอดทางก็ได้" เมื่อไม่ตอบไอ้ซันก็ต้องมัดมือชกล่ะว้า

สองหนุ่มสาวนั่งรถคู่กันไปโดยที่ไม่ได้คุยกันอีก จนกระทั่งถึงที่หมาย เด็กสาวขยับตัวเล็กน้อย แค่นี้ภานุก็รู้แล้วว่ากำลังจะถึงป้ายหน้าโรงเรียนของเธอ

"จะลงแล้ว" ปานน้ำผึ้งบอกเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ภานุลุกขึ้นบ้างและทั้งคู่ก็ลงรถตามกันไป

"ขอบใจนะ" เด็กสาวยื้อกระเป๋าผ้าที่ใส่ขนมไว้กลับคืนมาได้สำเร็จ เธอหยิบออกมาหนึ่งกล่องยื่นให้เพื่อนใหม่ตรงหน้า

"อะ ให้ เราทำเอง" ภานุใจเต้นแรง สาวให้ขนมที่ทำเองกับมือ มันหมายความว่าอย่างไร ถ้าไม่ใช่เพราะมีใจ แต่ใจเย็นก่อนมึง เค้าให้แบบเสียไม่ได้นะนั่น ดูหน้าก็รู้ คิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้วกู