อุ้มรักคนลวงใจ

"ฉันไม่ได้ต้องการเธอบุญยวีร์ แค่อุ้มท้องลูกให้ฉันก็พอ คลอดเสร็จเมื่อไหร่ก็ไปจากที่นี่ซะ" วิชานนท์กดเสียงต่ำลอดไรฟัน แววตาดุดันและน่ากลัว "และอย่าให้ใครรู้เด็ดขาดว่าเธอท้องลูกของฉัน คลอดเสร็จฉันจะรับเลี้ยงเด็กเอง ส่วนเธอจะไปอยู่ที่ไหนก็ไป ฉันจะให้เงินก้อนหนึ่งเพื่อไปตั้งตัว"

บุญยวีร์หน้าชาเมื่อถูกคนที่ตนเองรักชี้หน้าและต่อว่าถ้อยคำที่แสนใจร้าย วิชานนท์ต้องการรับเลี้ยงลูกที่เกิดขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ นั่นคือเรื่องดีที่เขายอมรับลูก แต่เขาไม่ได้ต้องการที่จะมีเธออยู่ในชีวิต

"แล้วถ้าบุษบอกว่าไม่ให้ล่ะคะ คุณวิณจะว่ายังไง"

วิชานนท์รู้สึกไม่พอใจยิ่งนักที่บุญยวีร์พูดออกมาเช่นนั้น คิดเหรอว่าเธอจะต่อรองเขาได้ เงินและอำนาจเขามีตั้งเท่าไหร่ เพียงแค่ยอมจ่ายบุญยวีร์ก็กระเด็นออกไปจากชีวิตเขาแล้ว

ฝ่ามือหนาบีบเข้าที่สันกรามเล็กอย่างแรง จนผู้ที่ถูกกระทำน้ำตาคลอเบ้า "กล้าต่อรองกับฉันเหรอ คนต่ำต้อยอย่างเธอจะมีปัญญาอะไรมาสู้ฉันได้บุญยวีร์ แล้วเธอมีปัญญาเลี้ยงเขาให้มีชีวิตที่ดีได้เหรอ แค่ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย"

"ต่อให้บุษลำบาก แต่บุษมั่นใจว่าเลี้ยงเขาได้"

"เลี้ยงแบบอดอยากน่ะเหรอ ไม่ดูสารรูปตัวเองเลย ยังไงเด็กก็ต้องอยู่กับฉัน เธอไม่มีทางเลือกหรอกบุญยวีร์"

"ถ้าบุษหนีไป แค่นี้คุณวิณก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว"

มุมปากของวิชานนท์ยกยิ้มเย้ยหยัน บุญยวีร์คิดน้อยไปจริงๆ "งั้นก็ลองดู ว่าเธอจะทำได้ไหม"