How to เป็นประมุขมารในนิยายแนว #ชิงเยวี่ยหยุดมโน

(PWP)

นักเขียนสองคน นิยายสองเรื่อง และความบรรลัยที่เกิดขึ้นหลังจากพล็อตของพวกเขาปั่นรวมกันเละ


ทางหนึ่งเป็นนิยายแนวผจญภัยท่องยุทธภพ ครองตำแหน่งคอมเมดี้ฟีลกู้ด ไม่มีตัวร้ายประสาทแดก ไม่มีเรื่องราวดราม่าหดหู่

ทางหนึ่งเป็นนิยายแนวเทพเซียนโรแมนติกกึ่งเลือดสาด ไม่นัวเนียกันบนเตียงก็สับฉับ ๆ หั่นศัตรูชั่วเป็นเนื้อบด

มันก็คงไม่เลวเท่าไรถ้านักเขียนแนวคอมเมดี้ได้ใช้ชีวิตเป็นจอมยุทธชิล ๆ หรือนักเขียนแนวอีโรติกได้กุ๊กกิ๊กกับคนงามสักคน น่าเศร้าที่ 'เซี่ยซี' คุณชายผู้อ่อนต่อโลกถึงขั้นไม่เคยเขียนฉากกอดจูบต้องไปอยู่ในสตอรี่ไลน์อนาจาร ยืนขาเดียวบนสะพานทางเลือกที่มีแค่เจ็บจนตายหรือยินยอมเสียพรหมจรรย์ยี่สิบสามปีให้คนแปลกหน้าในต่างโลก

ตัวละครประมุขมารผู้ -โหดเหี้ยมอำมหิต- ร้องไห้โฮกอดขาลูกพี่ลูกน้องนักเขียนนิยายแนวเรียกเลือดผู้ซึ่งทะลุมิติเข้ามาด้วยกัน

“น้องชาย”

“หือ?”

“นาย...”

“?”

“นายไม่อยากมีประสบการณ์อย่างว่าบ้างเหรอ? นี่ก็ยี่สิบสามแล้วนะ” หลิวเหยาไม่อยากบังคับน้องชายคนดีคนนี้หรอก แต่ตอนนี้มันเลือกได้ที่ไหน

“ผมไม่กล้านี่” เซี่ยซีกอดขา ซบหน้าลงบนเข่า “ยี่สิบสามเอง มีครั้งแรกตอนยี่สิบห้าก็ไม่สายหรอก!”

ถึงนายอยากจะผลัดไปอีกสองปี พิษกระตุ้นกำหนัดก็ไม่ยอมรอเป็นเพื่อนนายหรอกนะ หลิวเหยาลูบหน้าตนเองแรง ๆ

“เหลือเวลาอีกไม่ถึงเก้าชั่วยาม จากนี้ถ้านายไม่อยากทนเจ็บก็มีแค่หาคู่นอนแล้วล่ะ”



--------------------







--------------

"ฝ่าบาทหลงข้ามาก มัวเมาในตัวข้ายิ่ง...ปฏิเสธได้เช่นไรในเมื่อท่านรักข้าหนักหน่วงเพียงนี้?"

หลู่ชิงเยวี่ย

(หมอหลวงที่ควรไปรักษาสมองตัวเองก่อนเลย)

X

"เจ้าช่วย...หุบปากที"

เซี่ยซี

(ประมุขมารที่ถูกกรอกถ้อยคำสัปดนใส่หูทุกวัน)