นางบำเรอแก้ขัด

หยุดนะมีวรา” เสียงตวาดดังขึ้น
ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ที่เปิดประตูเข้ามาจะวิ่งเข้าไปประชิดตัวรวบร่างบางจากขอบหน้าต่างได้อย่างรวดเร็ว โดยที่หญิงสาวกรีดร้อง ดิ้นรนขัดขืนทุบตีเขาพัลวัน
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ..อย่ามายุ่งกับฉัน”
ริวซูเกะขบกรามกรอดยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิม รีบรวบสองแขนจับร่างบางหันกลับมาแล้วตะคอกใส่หน้าของหล่อน
“ฉันต้องยุ่งเพราะเธอเป็นนางบำเรอของฉัน”
“ฉันไม่เป็น”
“ต้องเป็น เธอต้องเป็นนางบำเรอของฉัน”
“ไม่..ฉันไม่เป็น ต่อให้ต้องตายฉันก็ไม่เป็น ฉันจะไม่มีวันลดศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อเป็นนางบำเรอของใคร”
“แต่เธอรับหน้าที่นี้ไปแล้ว”
หล่อนมองเขาอย่างแค้นๆชี้หน้า “นั่นเพราะแก..แกวางแผนขืนใจฉันต่างหาก..แกไอ้สารเลว..ไปตายซะไป..ฉันเกลียดแก..ฮือๆ เกลียดแกที่สุด...ฮือๆ”
เห็นหล่อนแบบนี้เขาใจอ่อนยวบ และยิ่งรู้สึกแค้นแพรวามากกว่าเดิมจนอยากจะฆ่าให้ตายคามือ
“เธอจะโกรธจะเกลียดฉันยังไงก็ได้แต่เธอต้องอยู่ที่นี่”
หล่อนตาวาว “ไม่..ฉันยอมตายเสียดีกว่าที่จะทำลายศักดิ์ศรีขงตัวเองเพื่อมาเป็นนางบำเรอของแก”
ริวซูเกะมองหล่อนด้วยความสงสาร อยากจะปลอบใจ ขอโทษหล่อนแต่เขาไม่กล้าพูด..ไม่กล้าในชีวิตนี้เขามีแต่สั่งๆ ทุกอย่างที่ทำล้วนแต่เป็นสิ่งที่ถูกต้องทั้งนั้น ผิดก็เป็นขาว มีแต่คนยอมรับการตัดสินใจ เขาไม่เคยทำผิดในสายตาของทุกคนและไม่เคยขอโทษใคร ความผิดบาปในใจจึงซ่อนเอาไว้ในใบหน้าที่เกรี้ยวกราดเอาเรื่องนั้น
เขากระชากหญิงสาวเข้ามา “เธอรู้ไหมว่าความตายมันน่ากลัวมากแค่ไหน”
“ฉันไม่กลัว..อย่างน้อยความตายก็ทำให้ฉันพ้นสภาพความขยะแขยงที่ถูกคนอย่างแกรังแก”
“เธอ..ฮึ่ม !”
เขาผลักร่างบางออกไปอย่างโกรธๆ “ก็ดีถ้าอย่างนั้นก็ตายซะ เธอตาย ฉันจะได้ไปตามไล่บี้น้ากับน้องสาวสุดที่รักของเธอต่อ แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะฉันจะให้พวกมันชดใช้ให้กับเธออย่างสาสมที่สุด”