เวฬุราของสงคราม

“ทำไมไม่สลดเลยวะ!” สงครามตะคอกเสียงดัง คนใต้ร่างของเขาไม่มีแววตาแห่งความรู้สึกผิดเลยสักนิด ไม่ว่าจะโดนเขาตีอีกสักกี่ครั้งเธอก็ไม่ส่งเสียงร้อง
“จะลงโทษยังไงก็เชิญ เวลอดทนได้เสมอ...เพื่อลุงทัพเวลจะอดทน” คำพูดของเธอยิ่งสร้างแรงอารมณ์ให้ลุกโหมมากยิ่งขึ้น เวลาอยู่ต่อหน้าเขาไม่มีวันไหนเลยที่เวฬุราจะไม่พูดถึงกองทัพ
“หมายความว่ายังไง?”
“ลุงบอกให้อดทน ไม่ให้ขัดขืนพี่คราม...เวลเชื่อฟังลุง”
“เฮอะ! มันเป็นพ่อเธอหรือไงถึงไปเชื่องกับมันขนาดนั้น นี่คนหรือหมากันวะ” น้ำเสียงเย้ยหยันและคำพูดดูถูกไม่ได้ทำให้เวฬุรารู้สึกอะไร เธอเหมือนคนตายด้านที่ทำทุกอย่างเพื่อเป้าหมายที่ได้รับมอบหมายมาจากกองทัพ
“จะตีก็เชิญ เวลยอมรับผิด”
“รับผิดแต่ไม่รู้สึกผิด ความเจ็บปวดแค่นี้คงไม่ซึมเข้าไปในหัวสมองเลยสินะ”
“เพื่อลุง......” เธอยังคงพูดย้ำเหมือนกับหุ่นยนต์
แควก!
เศษเสื้อผ้าและซับในที่ยังเหลือติดอยู่บนร่างกายถูกกระชากออกไปจนหมด เวฬุรารับรู้ได้ในทันทีว่าเวลานี้เธอได้เปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าของเขาแล้ว
“เป็นหมาที่ซื่อสัตย์ต่อเจ้าของเสียจริงนะ งั้นคงถึงเวลาเปลี่ยนเจ้านายใหม่แล้ว”