วิวาห(มิค่อย)มงคล

เพล้ง!!
บนเรือนริมน้ำมีเสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้นภายในห้องหับหอนอน มากไปกว่านั้นคือเสียงตวาดของบุรุษที่พาให้ได้ยินแล้วขวัญหนีดีฝ่อ ทำเอาบ่าวไพร่ที่หมอบเฝ้าอยู่ชานเรือนถึงกับสะดุ้งขวัญหายกระเจิดกระเจิงกันเป็นทิวแถว เสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์ของผู้ที่อาศัยอยู่ในนั้นได้เป็นอย่างดี
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับสาวสวยหุ่นบางหล่นลงกับพื้นหน้าธรณีประตู สภาพของเจ้าหล่อนนั้นผ้าผ่อนหลุดลุ่ยถึงกับต้องใช้มือช่วยประคองไว้ไม่ให้มันหลุดให้ได้อุจาดตา กระนั้นเสียงโมโหร้ายและเสียงโยนข้าวของก็ยังคงดังตามหลังมาไม่มีขาดสายให้สาวสวยได้กรีดร้องปัดป้อง
ภาพที่แสนคุ้นเคยของคนในเรือนที่พบเห็นได้เป็นประจำ หากไม่หายเงียบเข้าไปข้ามวันข้ามคืน นางโลมที่ถูกเรียกขึ้นไปรับใช้ก็ถูกไล่ออกมามีสภาพกระเซอะกระเซิงดูไม่ได้เช่นนี้ หากแต่เมื่อออกมาแล้วไม่ว่าจะอยู่ในสภาพใดก็จะได้รับค่าตอบแทนอย่างสมน้ำสมเนื้อเสมอ จากนั้นพวกหล่อนก็จะกลับไปเป็นอันจบหน้าที่
“ฝากบอกแม่ลิ้มด้วย ว่าคราหน้าให้เปลี่ยนคนใหม่มา ฉันก็บอกอยู่ว่าให้เอาคนที่เป็นงานมา แม่สุ่นเล่าเหตุใดวันนี้จึงไม่มาเอง” เสียงแข็งๆ ของสตรีสวมผ้าแถบนุ่งโจงยืนส่งนางโลมโคมเขียวตัวสั่นงันงกที่นั่งอยู่ในเรือริมท่าน้ำ ข้างกายมีบ่าวคอยถือตะเกียงส่องทาง แสงสว่างพอให้เห็นดวงตาดุจนสาวเจ้าต้องหลบตา
“ขออภัยคุณเยื้อนด้วยขอรับ แม่สุ่นไม่สบายคุณแม่ลิ้มจึงได้นำแม่เน่ยมาแทน กระผมจะบอกคุณแม่ลิ้มให้สั่งสอนมันเสียใหม่ขอรับ” บุรุษรูปร่างสันทัดไว้ผมเปียยาวยืนพินอบพิเทาอยู่ห่างออกไป คนเรือผู้ทำหน้าที่รับส่งนางโลมเอ่ยขอโทษแทนทั้งที่ภาษาไทยยังพูดไม่ชัดเจนดีก่อนจะยื่นมือไปรับเอาถุงเงินที่หล่นลงในมือ
“แล้วก็หล่อนน่ะ คงรู้นะว่าต้องทำกระไร แล้วไม่ต้องเสนอหน้ามาอีก กลับไปได้แล้ว” เสียงแข็งๆ ของคุณเยื้อนเอ่ยขึ้นอีกครั้งเป็นการข่มขวัญ ไม่เคยมีใครกลับออกไปแล้วปากมากเรื่องในเรือน มีแต่คุยโตโอ้อวดกันว่าได้ทองหยองกลับมากันเท่าไหร่เท่านั้น ไม่มีใครพูดว่ามาเรือนริมน้ำนี้แล้วต้องพบเจอกับอะไร
เมื่อเสียงไม้พายกระทบน้ำดังไกลออกไปพร้อมกับแสงส่องสว่างหน้าลำเรือเริ่มริบหรี่ จากนั้นร่างท้วมของคุณเยื้อนก็หมุนตัวขึ้นเรือนไปพร้อมกับบ่าวหญิงอีกคนที่กุลีกุจอขมีขมันส่องตะเกียงให้ ฝีเท้ามั่นคงเหยียบลงกระดานเรือนทันได้เห็นบ่าวชายยกกะละมังน้ำออกมาจากในห้องที่เคยเสียงดังก่อนหน้านี้พอดี
“นายชุ่ม คุณเธอเป็นอย่างไร” คุณเยื้อนยืนประจันอยู่เบื้องหน้าบ่าวรับใช้ของคุณเธอที่ว่าหรือที่คนในเรือนเรียกขานกันว่า คุณเสือ บุตรชายคนโตของท่านเจ้าคุณพระคลังที่เกิดแต่คุณหญิงทรัพย์เอกภริยา แม้จะเสียงแข็ง ท่าทางที่เคร่งขรึมของคุณเยื้อน แต่กระนั้นก็ยังสัมผัสได้ว่าห่วงใย
“อารมณ์เย็นลงบ้างแล้วขอรับคุณเยื้อน แต่ก็ไม่ใคร่ดีนัก” นายชุ่มบ่าวรับใช้ใกล้ชิดเพียงคนเดียวของคุณเสือเรียนคุณเยื้อนเบาๆ พร้อมสีหน้าเจื่อนๆ พูดกับคุณเยื้อนทีหันไปมองยังทิศของห้องนอนเจ้านายที เมื่ออารมณ์ของผู้เป็นนายนั้นแม้จะเย็นลงก็ยังไม่ใคร่จะสู้ดี คงทำอะไรไม่ถูกใจอีกสักพักและจำต้องปล่อยคุณเธอไว้
“เรื่องมันเป็นอย่างไร เหตุใดคุณเธอถึงได้มีโทสะถึงเพียงนั้นขึ้นมาได้” คุณเยื้อนทำหน้าที่ดูแลคุณเสือก็จริง หากแต่เรื่องอย่างนี้ก็คงไม่เข้าไปบงการ ทำเพียงแค่มองอยู่ห่างๆ แล้วจัดการให้เรียบร้อยก็เท่านั้น เมื่อเห็นว่าคนที่ตนดูแลอยู่โมโหร้ายขึ้นมาจึงได้ไถ่ถาม
“เออ เท่าที่บ่าวได้ยินคุณเธอสบถ คุณเธอว่านางยี่สุ่นเหลืองผู้นั้นหัวเราะเยาะคุณเธอขอรับ เออ เออ ว่า ว่า คุณเธอคลำหาหัวเข็มขัดมันมิเจอขอรับ” นายชุ่มรายงานสตรีผู้น่าเกรงขามด้วยท่าทางอึกอัก เมื่อเรื่องที่ตนเอ่ยเล่านั้นไม่ควรเอ่ยออกมาจากปากตนเป็นอย่างยิ่ง
“พุทโธ่ คุณหนูของบ่าว” คุณเยื้อนยกมือทาบอกก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ ด้วยความเห็นใจ จากนั้นก็สูดลมหายใจลึกๆ แล้วปล่อยออกมา จากท่าทางโอนอ่อนเพราะเวทนาคุณหนูที่ตนอุ้มชูมา เพียงครู่หนึ่งก็แปรเปลี่ยนเป็นท่าทางขึงขังอย่างเดิม จากนั้นก็พยักพเยิดให้นายชุ่มกลับไปทำหน้าที่ของตนต่อไปได้
คุณเสือ มีชื่อจริงๆ ตั้งแต่เกิดว่าคุณอิน หากแต่ถูกเปลี่ยนเป็นคุณเสือเมื่ออายุได้ราวๆ ๒ ขวบ สาเหตุก็เพราะว่ามีอุปนิสัยเกรี้ยวกราด อารมณ์ร้าย โดยสาเหตุของอารมณ์ร้ายเหล่านั้นก็เพราะคุณเธอมองเห็นได้ไม่ชัดนัก ทำให้เกิดการขัดใจจนเป็นการเอาแต่ใจขึ้นเมื่อไม่ได้ดั่งใจ บิดามารดาพยายามพาไปรักษาแต่ก็ยังไม่หาย
นานวันเข้าเมื่อยิ่งเติบใหญ่อารมณ์ของคุณเธอก็ยิ่งร้ายมากขึ้น อีกทั้งสายตาที่มองไม่เห็นก็ยิ่งไปกันใหญ่ สายตาที่มองไม่เห็นหากแต่หูก็ยังได้ยิน เมื่อวันเวลาผันผ่านใครๆ ในเรือนต่างเติบใหญ่ ได้ดิบได้ดีแปรเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้าออก เจริญก้าวหน้ารับราชการ
ท่านเจ้าคุณบิดามีเมียหลายสิบคน จึงทำให้คุณเสือมีพี่น้องหลายคนตามไปด้วย เพียงแค่แม่เดียวกันนั้นก็ ๙ คนไปแล้ว คุณเสือเป็นพี่คนโตในบรรดาน้องๆ ครึ่งร้อยหากแต่เป็นคนเดียวที่อาภัพ ใครๆ ต่างเจริญวัยแยกย้ายกันไปออกเหย้าออกเรือน แต่คุณเธอนั้นยังย่ำอยู่กับที่กลายเป็นคนหมดหนทางต้องยอมจำนน
“ปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ดีแล้วนะคุณหญิงทรัพย์ น้องๆ มีเหย้ามีเรือนกันไปหมดแล้ว” เสียงทุ้มทรงอำนาจของผู้ปกครองเรือนเอ่ยขึ้น บุรุษรูปร่างท้วมสวมเพียงโสร่งหันไปมองภริยาที่นั่งอยู่ตั่งตัวข้างๆ ตน ใบหน้านายเรือนเวลานี้เคร่งเครียดจริงจังอย่างขุนนางผู้ดำรงเจ้ากรมพระคลังแต่ควบคุมบุตรชายคนโตตนเองไม่ได้
“ท่านเจ้าคุณก็รู้นี่คะว่าพ่อเสือไม่เหมือนผู้อื่น” เมื่อได้ยินสามีพูดเช่นนั้นผู้ดำรงตำแหน่งคุณหญิงก็ต้องทอดถอนใจ คุณหญิงทรัพย์เป็นสตรีผู้ดีมีอุปนิสัยเข้มงวด ขึงขังและมีฝีปากกล้า ท่าทางไม่ยอมใครนี้เองทำให้คุณเธอนั่งตำแหน่งคุณหญิงได้อย่างสมศักดิ์ศรี
“ก็เพราะไม่เหมือนผู้อื่น ถึงจำเป็นต้องให้ตบแต่งเสียทีจะได้เหมือนผู้อื่นเขา คุณหญิง ฉันจะไปทาบทามลูกผู้ดีสักคนมาให้ ดีหรือไม่ อย่างน้อยก็จะได้เพลาเรื่องอารมณ์ลงได้บ้าง” ท่านเจ้าคุณเสนหรือท่านเจ้าคุณพระคลังออกคำสั่งแน่วแน่ หวังเพียงว่าบุตรชายคนโตที่ตนไม่ได้คาดหวังจะให้รับราชการใดๆ แค่ผ่อนเบาลงบ้าง
“ลูกเราไม่เหมือนผู้อื่นนะเจ้าคะท่านเจ้าคุณ จะไปทาบทาม...” คุณหญิงทรัพย์มีท่าทางกระอักกระอ่วนก่อนจะหยุดพูด ไม่อยากจะพูดถึงสิ่งที่บุตรชายคนโตของตนโชคร้ายมีเคราะห์ให้เกิดมาพิกลพิการ เพราะเหตุนี้เองจึงทำให้คนเป็นพ่อแม่ตามใจมาตั้งแต่เล็กๆ
“แม่เยื้อน ไปหาดูทีว่าใครเหมาะ” เจ้าพระยาพระคลังออกคำสั่งกับแม่เยื้อนผู้คอยทำหน้าที่รับใช้ช่วยคุณหญิงทรัพย์ดูแลคนในเรือน เป็นเมียน้อยอีกคนของท่านเจ้าคุณ ที่พอจะทำหน้าที่เหล่านี้ได้เพราะไม่มีบุตรกับท่านเจ้าคุณ เป็นบ่าวของคุณหญิงทรัพย์มาก่อนและทำหน้าที่เลี้ยงดูอภิบาลคุณเสือมาตั้งแต่ยังแบเบาะ
“เจ้าค่ะ ท่านเจ้าคุณ” คุณเยื้อนที่นั่งเยื้องออกไปไหว้รับเอาคำสั่งของสามีมา จากนั้นก็หันไปไหว้คุณหญิงทรัพย์เอกภริยาของสามีแล้วเคลื่อนตัวลงจากหอนั่ง เป็นอันรับรู้โดยทั่วกันว่านับจากนี้จะมีการทาบทามสู่ขอลูกหลานขุนนางคหบดีสักเรือนมาเกี่ยวดอง
คุณหญิงทรัพย์ยกพัดจีบขึ้นมาพัดพร้อมด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก คุณเธอรู้ดีว่าบุตรชายคนโตของตนนั้นไม่เหมือนใคร เพราะบุตรชายไม่เหมือนคนอื่นนี้เองทำให้คุณเธอต้องคอยปกป้องและเอาใจไม่ห่าง แต่เมื่อนานวันเข้ามันกลับเป็นการเลี้ยงดูมาอย่างพ่อแม่รังแกฉัน เมื่อสามีออกปากเช่นนี้ก็ยากที่จะขัด