เมื่อฉันหลงรักตัวร้าย ในนิยายสยองขวัญ

มีสองทางเลือกให้เจ้าได้เลือกเชอรีน หนึ่งคือตายด้วยคมดาบของข้าและสอง..ถอดชุดเดรสที่แสนรุ่มร่ามนั่นออกซะ ให้ข้าได้มองเห็นร่างกายที่ไร้สิ่งปิดบังของเจ้าได้ชัดเจน..กว่านี้

"สัปดาห์ละสามวันสำหรับการศึกษาเรื่องบนเตียงกับมาดามเซฟีร่า แน่นอนว่าเจ้าจะต้องทั้งอ่านจดจำและนำไปใช้กับท่านแกรนด์ดยุค.."

เชอรีนเปิดหนังสือตัวอย่างการเรียนออกมาดูปรากฏว่ามันคือภาพวาดท่วงท่าการร่วมรักในรูปแบบต่างๆที่เธอเองก็ไม่เคยจินตนาการมาก่อนว่ามันมีท่วงท่าที่พิสดารแบบนี้ด้วย

"ข้า..ไม่เห็นประโยชน์จากการเรียนเรื่องพวกนี้เลยค่ะท่านแม่ ในเมื่อข้ากับท่านแกรนด์ดยุคซึ่งเป็นลูกชายของท่านไม่เคยแม้แต่จะนอนร่วมเตียงด้วยซ้ำ อีกทั้ง..เขาก็ไม่ค่อยชอบข้าสักเท่าไหร่นัก"

นี่คือหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่หญิงชราอย่างเธอกำลังกังวลใจ ถึงแม้จะแต่งงานกันมานานหลายสัปดาห์แต่ว่าลูกชายของเธอก็ยังไม่ยินยอมเข้าหอกับลูกสะใภ้สักที ทั้งที่ขนาดเธอเป็นสตรีด้วยกันแท้ๆยังมองว่าใบหน้าของสตรีผู้นั้นนับว่างดงามอย่าหาที่เปรียบเทียบได้ยากยิ่ง ทั้งสวยและน่ารักขนาดนี้เหตุใดฟรอสต์ถึงได้เมินเฉยต่อเรื่องสำคัญอย่างการมีทายาทด้วยนะ

"ถึงอย่างไรเจ้าก็ควรจะศึกษาเอาไว้แกรนด์ดัชเชส เพราะถึงเวลาที่เขาอยากจะทำจริงๆเจ้าก็ควรจะพร้อมเสมอ.."

เชอรีนได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆให้กับแม่สามีของเธอ เธอแต่งงานมาที่นี่เพราะว่ามันความจำเป็น เธอถูกส่งมาสืบข่าวของแกรนด์ดยุคโอนิกซ์ หากว่าเธอไม่ทำเธอจะถูกฆ่า..

เธอต้องจำใจเดินทางเข้ามาในคฤหาสน์ที่กำลังจะเกิดการฆาตกรรมครั้งใหญ่..เพราะว่านี่คือนิยายสยองขวัญที่ชวนให้ขนหัวลุกทุกครั้งที่ได้อ่านความมืดมิดในจิตใจของท่านแกรนด์ดยุค

เธอตั้งใจจะอยู่ที่นี่เพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้นตามสัญญาแต่งงานเบื้องต้น ถึงจะน่ากลัวไปบ้างแต่ตระกูลโอนิกซ์รวยมากๆเลยล่ะ เธออยู่ที่นี่อย่างสุขสบายบนกองเงินกองทองเพื่อรอวันหย่า..

ใช่มันควรจะเป็นแบบนั้นถ้าเธอไม่บังเอิญไปเห็นท่านแกรนด์ดยุคที่กำลังฆ่าจูเน่ซึ่งเป็นอาของเขา ทำไมเธอจะต้องไปเห็นเรื่องที่ไม่ควรเห็นตลอดเลย ทั้งที่เธอก็อยากจะมีชีวิตอยู่แบบสุขสบายแท้ๆ

ค่ำคืนที่เงียบสงบในขณะที่เชอรีนกำลังจะนอน ท่านแกรนด์ดยุคก็เดินเข้ามาในห้องนอนของเธอ อย่าบอกนะว่าวันนี้จะเป็นวันตายของเธอน่ะ!

"ข้าจำได้ว่าเราแต่งงานมานานแล้วแต่ยังไม่ได้ทำเรื่องที่ควรทำเลย มานี่สิเชอรีน..เราควรจะเข้าหอกันสักทีได้แล้ว"

น้ำเสียงที่ต่ำลงจนกลายเป็นน้ำเสียงที่เจือปนไปด้วยคำสั่ง มันควรจะเป็นการเข้าหอครั้งแรกของเราสิแล้วทำไมเขาจะต้องพกดาบที่ยาวขนาดนั้นเข้ามาด้วย!!

"วางใจเพราะตราบใดที่เจ้ายังสามารถปิดปากนี้ให้เงียบสนิท ข้าจะยังไม่ใช้ดาบเล่มนี้แทงเจ้าแต่จะใช้อย่างอื่นทรมานเจ้าแทน..ว่าอย่างไรเชอรีนเจ้ายินยอมที่จะปิดปากเงียบเรื่องที่เจ้าพบเห็นไหม"

"นะ..แน่นอนค่ะ ข้าไม่มีทางจะเอาเรื่องนี้ไปพูดที่ไหนอย่างแน่นอน"

"ดี เช่นนั้นเรามาดูกันว่าเจ้าตั้งใจจดจำเรื่องที่มาดามเซฟีร่าสอนมากแค่ไหน..แสดงให้ข้าเห็นถึงสิ่งที่เจ้าร่ำเรียนมาให้ข้าดูหน่อยเถิดภรรยา..เราควรจะเริ่มการสร้างทายาทด้วยท่วงท่าไหนดี?"

สาบานได้เลยว่าในชีวิตนี้เธอไม่เคยทั้งอับอายและหวาดกลัวมากขนาดนี้มาก่อนเลยเขาส่งหนังสือภาพวาดนั้นท่าทางการร่วมรักที่เธอเรียนมาให้ พร้อมกับหรี่ตามองเธอด้วยสายตาแห่งความจับผิด

ดวงตาสีเหลืองอำพันนั่นราวกับงูตัวใหญ่ที่กำลังจ้องมองเหยื่อ เขากำลังลองใจเธออย่างงั้นเหรอ? หมายความว่าเธอจะต้องยินยอมนอนกับเขา เธอถึงจะมีชีวิตรอดอย่างงั้นเรอะ! 

ให้ตายเถอะใบหน้าของเขามันก็หล่อเหลาและถูกใจเธอเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ติดว่าเขาคือตัวร้ายที่ฆ่าคนได้โดยไม่สะทกสะท้าน เธอเองก็อาจจะตกหลุมรักใบหน้าที่หล่อเหลานั่นไปแล้วก็ได้

.

.

.

คำเตือน เรื่องนี้มีฉากการฆ่าตกรรม ถึงจะไม่รุนแรงมากแต่กับนักอ่านบางท่านอาจจะทำให้ไม่สบายใจได้และมีการกระทำที่ไม่สมควรเอาเป็นแบบอย่างของตัวละคร โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ