ทวงคืน...

“ไปกันเถอะ” ร่างดำทมิน ทว่ากลับดูสง่างาม ยากนักที่จะละสายตาให้มองไปทางอื่นได้

“ไม่ ข้ายังไม่อยากตาย” หลี่เจียวกำลังยืนมองร่างอันไร้วิญญาณ หากเมื่อพินิจมองแล้วเป็นต้องตกใจ เพราะนั่นคือนาง

“เจ้าจักฝืนไปไย ในเมื่อทุกอย่างเป็นเจ้าที่โง่งม เลือกทางเดินด้วยตนเอง” คำพูดที่ถากถางไปถึงขั้วหัวใจ แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน

“เพราะข้าโง่งม ปล่อยให้ความรักบังตา จนมองไม่เห็นความจริง ว่าแท้จริงแล้วผู้ใดที่รักและหวังดีกับข้า ได้โปรด...เช่นนี้หาได้ยุติธรรมสำหรับข้าไม่” ร่างที่ไร้เรี่ยวแรง ทำเพียงแค่หันไปมองบุคคลลึกลับผู้นั้น ทั้งที่ไม่ได้เปล่งเสียงใด ๆ ออกมา ทว่ากลับรับรู้ได้ว่ากำลังสนทนา เพื่อต่อดวงชะตาให้กับตนเองอยู่

“ยามมีอยู่ไม่เห็นค่า ยามจากมาเหตุใดถึงอาวรณ์เพียงนี้เล่า?” น้ำเสียงเย้ยหยันแกมประชดประชัน กับน้ำเสียงนั้น น่าแปลกที่เขาไม่ได้พูดหรือแสดงสีหน้าใดๆ ให้เห็น หากแต่สัมผัสได้ว่ากำลังเย้ยหยันที่นางโง่เขลานัก

“ท่านไม่เป็นข้าย่อมไม่เข้าใจ ว่าคนเลวเหล่านั้นมอบบาดแผลใดให้แก่ข้าบ้าง เหตุใดคนชั่วถึงได้อยู่เสวยสุข แล้วคนที่ถูกรังแกไม่มีทางสู้ ถึงพบกับจุดจบเช่นนี้เล่า สวรรค์...เหตุใดถึงได้ลำเอียงเช่นนี้”

เมื่อรู้ว่าไม่มีหนทางที่จะกลับไปแก้ไขได้อีก จึงได้แต่พร่ำพรรณา ถึงความอยุติธรรมที่ตนเองได้รับ ทั้งในยามที่มีชีวิตอยู่ หรือแม้กระทั่งในยามที่ไร้ลมหายใจ กลับไม่มีผู้ใดให้ความยุติธรรมแก่ตนเองได้

“เจ้าไม่มีทางรู้ว่าสวรรค์ลำเอียงหรือยุติธรรม จนกว่าจะได้สัมผัสถึงแก่นแท้ของชีวิตโดยแท้จริง”