อุ้มรักพ่อเลี้ยงบ้านไร่

‘พ่อเลี้ยงเจษฎากร’ ผู้โหด ดิบ เถื่อน ปากร้าย ถูกผู้เป็นย่าและแม่กรอกหูอยู่ทุกวันให้ลงเอยกับหลานบุญธรรมผู้ต่ำต้อยของคุณย่าที่เขาไม่เคยพิศวาสในตัวเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
‘เฟื่องลดา’ ผู้ที่แอบรักพ่อเลี้ยงหนุ่มข้างเดียวมาตลอด กระทั่งวันเกิดที่เขาเมาจนไม่ได้สติ เธอและเขาพลาดมีอะไรกัน
จากนั้นอีกสี่ปี เธอมาหาสมัครงานแล้วเกิดเป็นลมจนติดรถเขากลับมาที่ไร่ทองอรุณ และเมื่อความจริงเรื่องลูกเปิดเผย ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...

*****************

“ตอบฉันมาสิ ทำไมต้องเลี่ยงที่จะตอบด้วย ฉันถามว่ามุกดาเป็นลูกของฉันใช่ไหม” เขาตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม เฟื่องลดาก็ได้แต่มองหน้าเขาอย่างอึ้งตะลึงจนแรงบีบที่คางหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเสียงครางเล็ดลอดออกมาจากลำคอ
“ปล่อยนะคะ”
“อยากให้ปล่อยก็บอกมาสิ”
“พ่อเลี้ยงจะมาบังคับฉันทำไม”
“แค่พูดความจริงมันยากมากหรือไง ก็ได้ งั้นฉันเอามุกดาไปตรวจดีเอ็นเอเองก็ได้” เขาปล่อยมือออกจากคางมนพลางเท้าเอวมองเธออย่างเหลือทน
“ไม่!...ไม่ต้อง”
“ทำไม ในเมื่อเธอไม่บอก ฉันก็จะหาความจริงด้วยตัวเอง”
“มุกดาเป็นลูกของ...พ่อเลี้ยง” สิ้นคำตอบของเฟื่องลดาทำเอาเจษฎากรอึ้งไปชั่วขณะ แม้ว่าจะสงสัยมาก่อนหน้านี้แล้วทว่าเมื่อรู้ความจริงก็ทำเอาตื่นเต้นจนขนลุกซู่
นี่เขามีลูกแล้วจริงๆ เหรอ... เด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าชังคนนั้นเป็นลูกของเขาจริงๆ
“พอใจพ่อเลี้ยงหรือยัง”
“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันแต่แรก เอาลูกหนีฉันไปทำไมตั้งหลายปี หัวใจเธอทำด้วยอะไร ทำไมใจดำขนาดนี้” ถ้อยคำตำหนิต่อว่าทำไมมันทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนี้ ก็เพราะเขานั่นแหละถึงทำให้เธอหนีไป เขานั่นแหละจิตใจทำด้วยอะไร ทำไมถึงใจดำขนาดนี้...
“ทำไมล่ะ มุกดาเป็นลูกของฟ้า ฟ้าอุ้มท้องเขามาตั้งเก้าเดือน เขาเป็นสิทธิ์ของฟ้า ฟ้าจะทำอะไรกับเขาก็ได้ ไม่จำเป็นต้องให้เขามีพ่อก็ได้”