ก็ว่าจะไม่รัก..(ขุนเขาเม็ดทราย)

ขุนเขา ผู้ชายไร้หัวใจ คำนี้เป็นคำพูดที่เพื่อนๆ ผมเอ่ยกับผมเสมอ หัวใจผมเคยถูกใช้งานมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เพราะคนที่ผมรักจากผมไปตลอดกาล มันเลยทำให้ผมมีหัวใจที่ด้านชา
ผมลาออกจากการเป็นบอดี้การ์ด เดินทางกลับบ้านเกิดของผม และนั่นทำให้ผมได้พบกับหญิงสาวน่ารักคนหนึ่ง เธอมีใบหน้าคล้ายภรรยาเก่าของผมมาก เหมือนมากราวกับเป็นคนคนเดียวกัน ผมตกตะลึงในความเหมือนของเธออย่างมาก ทำไมโลกใบนี้ถึงสร้างเธอมาหน้าเหมือนกับภรรยาผมขนาดนี้
เธอชอบเข้ามาวุ่นวายในชีวิตผมอยู่เสมอ ชอบอยู่ใกล้ผม ดูเหมือนเธอไร้เดียงสา แต่บางครั้งก็เหมือนไม่ใช่! เหมือนผมจะโดนความไร้เดียงสาของเธอหลอกแตะเนื้อต้องตัวผมเป็นประจำ เอ๊ะๆ มันชักจะยังไงๆ สาวน้อยคนนี้คิดอย่างไงกับผมกันแน่
ใจหนึ่งก็ไม่อยากเข้าใกล้เธอมากสักเท่าไหร่ เพราะกลัวจะเผลอใจ แต่อีกใจก็หวั่นไหวและเป็นห่วงเธอทุกครั้งที่เธอไม่อยู่ในสายตา เอาแล้วไงไอ้ขุนเขา โดนสาวน้อยหน้าเหมือนภรรยาเก่าตกเข้าให้แล้วไหมล่ะ
ตอนนี้หัวใจผมกลับมาเต้นแรงอีกครั้งเมื่ออยู่ใกล้เธอ

"เม็ดทราย!..มาสวัสดีพี่ขุนเขาสิลูก.." เสียงแม่สายบัวเอ่ยเรียกลูกสาวดังมาจากหน้าบ้าน
ขุนเขายืนมองหญิงสาวที่ถูกเรียกด้วยหัวใจที่เต้นแรง เธอกำลังเดินตรงมาที่เขา หน้าตาเธอเหมือนกับภรรยาเก่าของเขามาก
"สวัสดีค่ะพี่ขุนเขา"เม็ดทรายเอ่ยพร้อมยกมือขึ้นไหว้ เธอส่งรอยยิ้มแสนน่ารักให้เขา
"สวัสดีครับ" ขุนเขาเอ่ยด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด ยืนมองเธอไม่วางตา
"ดูเหมือนพี่ขุนเขาหน้าซีดๆ นะคะ ไม่สบายหรือเปล่าคะ" เม็ดทรายเอ่ยพร้อมกับเดินมาจับมือขุนเขา เธอสัมผัสมือไปมาเบาๆ ทำเหมือนเธอคุ้นชิน ไม่ได้คิดอะไร แต่เธอกับหารู้ไม่ว่าคนที่เธอสัมผัสอยู่รู้สึกวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก
"พี่สบายดีครับ" ขุนเขาเอ่ยบอกหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกายยิ้มๆ
"โตเป็นสาวแล้วนะลูก.. ไม่ใช่เด็กๆ ปล่อยมือพี่ขุนเขาได้แล้วจ่ะ" แม่สายบัวเอ่ยปรามลูกสาวยิ้มๆ ส่ายหัวไปมา
"ยังไม่โตสักหน่อย..เม็ดทรายแค่อายุ 22 ปีเอง" ลูกสาวเอ่ยเถียงเบาๆ ก้มหน้า
"เอ่อ..พี่ว่าโตเป็นสาวแล้วครับ..อย่าไปเกาะแขนผู้ชายคนไหนแบบนี้นะครับ มันอันตราย เกาะแขนพี่ได้แค่คนเดียว" ขุนเขาก้มมองสาวน้อยข้างกาย เอ่ยบอกในใจยิ้มๆ