อุบัติเหตุ

การอยู่ใกล้กับประจิตร สุนทรีรู้สึกว่าใจของหล่อนแคบเข้า หล่อนคิดถึงสิ่งอื่นหรือผู้อื่นใดมิได้อีกนอกไปจากประจิตรและตัวหล่อนเอง หล่อนเป็นสุขมาก ชื่นบานมาก อิ่มเอิบมากในขณะนั้น

แต่ภายหลังเมื่อหล่อนหวนกลับมาคิดถึงลักษณะแห่งจิตใจที่เปลี่ยนไปแล้ว พร้อมกับที่ประจิตรไปห่างจากหล่อน ความเศร้าก็เกิดขึ้น รู้สึกว่าชีวิตมนุษย์นี้หยาบและตื้น เป็นวัตถุอันหนึ่งเช่นเดียวกับวัตถุทั้งหลาย ซึ่งมีธรรมชาติต้องแตกดับแล้วก็ปนไปกับแผ่นดิน ไม่มีความหมาย ไม่มีค่า ไม่มีสาระ ไม่มีแก่นสาร มีแต่ความว่างเปล่าและความสูญ ซึ่งทั้งนี้ก็ไม่น่าที่มนุษย์จะมีความฝักใฝ่ไปในทางใด นอกจากการหาความสุข ความสะดวกในการกิน การนอน การต่อพืดพันธุ์เช่นเดียวกับ ‘ชีวิต’ ทั้งปวง เป็นต้นว่าเดรัจฉาน...