พี่ครับ...รับรักผมที Let me call you baby

"ปากดีขนาดนี้นี่ แสดงว่าหายดีแล้วสิ เชิญนายไปเองเลย!" ต้องตาพูดพลางปิดห้องแล้วรีบเดินจ้ำไปที่รถ
"โธ่คุณ ผมจะไปรถเมล์ได้ไง หัวผมปูดขนาดนี้แถมเช้าๆคนแน่น ผมต้องยืนจนถึงออฟฟิศเลย เดี๋ยวผมก็ไข้ขึ้นอีกแล้วทำงานให้คุณไม่ทัน ผมก็จะโดนคุณดุอีกนะ แล้วอีกอย่าง...."
"พอ!... จะไปก็ไปแล้วช่วยหุบปากด้วย"
'สำเร็จ!' นำทัพแอบดีใจอยู่ข้างประตูรถก่อนจะเปิดเข้าไปนั่ง
"ยิ้มอะไรหะ!"
"อืม...เพราะผมได้อยู่กับคุณมั้ง" เขาเผยยิ้มกว้างก่อนจะหันมาจ้องเธอที่กำลังขับรถ ทำเอาเธอเขินหน้าแดงขึ้นมาทันที
"ถ้ายังพูดมากฉันจะปล่อยนายลงตรงนี้แหละ!"
"โอเค งั้นผมไม่พูดแล้วก็ได้" เขายิ้มแต่ยังไม่เลิกเอียงหน้ามาจ้องมองเธอไม่หยุด
"หน้าฉันเหมือนญาติทางไหนของนายหรอฮะ มองอยู่ได้"
"นั่นสิ ผมคุ้นหน้าคุณแปลกๆ อ๋อนึกออกแล้ว ผมว่าหน้าคุณเหมือนแม่ของลูกผมเลย ฮ่าๆๆ!"
"เมื่อคืนฉันน่าจะปล่อยให้นายตาย! ไปซะก็ดีเนาะ" เธอเน้นคำว่าตายเสียงหนัก
"คุณไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกผมรู้ ว่าแต่ที่ห้องคุณมีที่รีดผ้ามั้ย พอดีผมจะขอยืมยังไม่ได้ไปซื้อเลย แล้วมันต้องมีอะไรบ้างอีกอ่ะที่ใช้ในครัว ผมไม่รู้ อีกอย่างผม…"
"พอเลย! เย็นนี้ฉันจะแวะห้างก่อนกลับ ถ้านายอยากให้ฉันช่วยเลือกก็ตามไปละกัน จะได้ไม่ต้องมาขอยืมอะไรที่ห้องฉันอีก!"
"จริงง่ะ ทำไมวันนี้คุณใจดีแปลกๆ คุณทำผมกลัวนะเนี่ย"
"ที่ช่วยก็เพราะสงสารหรอกนะ อีกอย่างฉันไม่อยากให้ใครมาว่าฉันใจร้าย รังแกเด็ก!"
"เด็กที่ไหน คุณก็รู้ว่าผมไม่เด็กนะครับ" นำทัพเอนหน้ามาใกล้เธอที่กำลังขับรถเข้าจอดในลานจอดรถใต้อาคารพอดี
"โอ๊ย! คุณ! ผมเจ็บนะ โอ๊ย!" เธอใช้มือเล็กบิดเข้าที่ต้นแขนเขาเต็มแรงจนนำทัพร้องเสียงหลง จริงๆเธออยากจะทำมากกว่านี้เพราะหมั่นไส้ที่เขาพูดกวนใจเธอตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกันจนถึงออฟฟิศ
"ฉันเตือนนายไว้ก่อนนะ ในออฟฟิศ และต่อหน้าทุกคนในออฟฟิศ ห้ามทำเหมือนว่าเรา…เอ่อ…"
"เราเคยจิ้มกัน?" เขาถามกวนเธอเล่นๆ
"โอ๊ย! อีกแล้วนะคุณ แขนผมเขียวหมดแล้วนะ"
"ถ้านายปากสว่างเหมือนเมื่อกี้อีกล่ะก็ ฉันจะตัดแขนนายแทน!"
"โหดจริงเว้ย ชักจะสงสารตัวเองกับลูกแล้วที่จะมีแม่โหดแบบนี้ หึๆ"
"ไอ้!…"
"ล้อเล่นครับ ต่อหน้าทุกคนผมจะวางตัวดีๆ ไม่ให้ใครจับได้ว่าเราคบกันนะครับ"
นำทัพยิ้มกว้างพอใจที่ได้แหย่เธอเล่น พูดจบนำทัพรีบเปิดประตูออกไปก่อนที่เธอจะบิดต้นแขนเขาอีกครั้ง
รอยยิ้มจากปากอมชมพูแบบคุณชายของเขาที่ส่งมาก็ทำหัวใจของเธอวูบวาบอยู่บ่อยครั้ง ยิ่งตอนที่เขาเมินเธอเมื่อวาน ยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดจนไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดถึงเรื่องของเธอกับธนนท์เลย
'นายนี่มันตัววุ่นวายในชีวิตฉันจริงๆ'