ร้ายเหลือทนคนเช่นเจ้า

**คำโปรย**
  ด้วยความอยากเชิดหน้าเชิดตาของท่านหญิงเมืองอันซี นางจึงดั้งด้นขอบุรุษแคว้นฉ่ายหนานแต่งงาน
  
    ท่านอ๋องสามจะมีหน้าหล่อเหลาเพียงใด ใช่สิ่งที่นางใส่ใจไม่ เพราะสิ่งเดียวที่ทำนางถูกอกถูกใจนักหนา คือความสำเร็จมหาศาลของเขา

    แต่ภารกิจพิชิตความมั่งคั่งของนางกลับมีอุปสรรคชิ้นใหญ่เข้าให้ เมื่ออ๋องสามมีความลับบางอย่างที่บอกผู้ใดไม่ได้ กับบุรุษอีกผู้หนึ่งที่กุมความลับเหนือชั้นยิ่งกว่า
   
     พวกเขากำลังเล่นตลกอะไรกับนางกัน ถึงทำให้หัวใจคนคลั่งรวยสั่นไหวได้ถึงเพียงนี้!!
  
---------------------------------------------------
   
   **ตัวอย่างหนึ่งของเนื้อเรื่องค่ะ**

    "อาหารที่ข้าสั่งให้เจ้าทำ มีแค่นี้เองหรือ"
    "เรียนท่านอ๋อง นี่คืออาหารประจำบ้านเกิดหม่อมฉันที่ทำทานกันเป็นปกติ พวกเรารู้จักมัธยัสถ์ในการใช้เงิน จึงเป็นที่มาของอาหารเมี่ยนเถียว บะหมี่ชามเดียวอย่างไรเพคะ"
    นางกล่าวด้วยวาจาอ่อนหวาน แต่ล้วนเป็นคำโป้ปดปั้นน้ำเป็นตัว บ้านเกิดนางน่ะหรือ อาหารแต่ละมื้อนับได้สิบอย่าง ขนมตบท้ายนับได้ห้าอย่าง ไม่มีขาดมีเกิน
     นางชอบให้อาหารมีเต็มโต๊ะเพื่อชิมจานละเล็กจานละน้อย แล้วจากนั้นก็แบ่งให้สาวใช้ไปกินกัน จะสิ้นเปลืองหรือไม่ นางมิสน ขอเพียงได้ลิ้มรสทุกอย่างให้ได้มื้อละสิบห้าจาน
   แม้มันจะดูสุรุ่ยสุร่ายไปหน่อย แต่นั่นคือความสุขของนางที่ไม่ได้เบียดเบียนจากใคร
    ส่วนชีวิตในตำหนักเทียนฉีนี้ ทุกอย่างต้องปรับเปลี่ยน ก็นางจนแล้วนี่นะ สิ่งที่ทำตรงหน้าจึงเหมาะสมควรแล้ว
    "ถ้าจะประหยัดกันถึงขนาดนี้ ต่อไปข้าคงได้กินแค่ผักสินะ"
     "ขอประทานอภัยเพคะท่านอ๋อง หม่อมฉันเคยชินกับวิถีบ้านเกิด เลยอาจทำให้ท่านอ๋องมิพอใจ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหม่อมฉันไปเข้าครัวทำให้ใหม่นะเพคะ"
    เหอรุ่ยฉานทำตัวเป็นดั่งภรรยาผู้อยู่เบี้ยล่างสามี ทำตัวราวกับทาสผู้น่าสงสาร เขาอยากได้อะไรนางพร้อมจะหามาให้ทั้งหมด ละครงิ้วฉากนี้ของนางนับมาเยี่ยมยอด เพราะจ้าวลู่เซียนคิ้วเริ่มขยับจนเป็นปมบ้างแล้ว เขาคงเห็นใจนางแล้วสินะ
     "ไม่ต้อง มีแค่นี้ก็กินแค่นี้" จ้าวลู่เซียนวางตะเกียบลง ก่อนจะเลื่อนชามบะหมี่มีกลิ่นไหม้นิดหน่อยมาตรงหน้านาง "เมื่อวานเจ้าบอกว่าข้าไม่ต้อนรับ งั้นเช้านี้ ข้าขอต้อนรับเจ้าด้วยความอบอุ่นจากบ้านเกิดละกัน กินเสียสิ อาหารมัธยัสถ์แสนคุ้นเคยของบ้านเจ้า"
     "เอ่อคือ..."
      "มิต้องเกรงใจไปหรอก ข้าเข้าใจหัวอกคนเพิ่งจากบ้านมา มิเช่นนั้นจะทำอาหารอย่างปกติที่เคยกินได้อย่างไรกัน กินเสียเถิดจะได้หายคิดถึงบ้าน"
       เหอรุ่ยฉานนิ่งอึ้ง ไม่ใช่ว่านางซาบซึ้ง แต่นางกำลังจะขาดอากาศหายใจตายเมื่อจ้าวลู่เซียนกลั่นแกล้งนางกลับ
     บะหมี่ชามนั้น นางจะกินลงไปได้อย่างไร!
     "ท่านอ๋อง ตามธรรมเนียมบ้านหม่อมฉันบอกไว้ ห้ามสตรีที่เป็นภรรยาทานอาหารก่อนสามี หม่อมฉันคิดว่าชามนี้ พระองค์ควรเสวยนะเพคะ"
      เหอรุ่ยฉานเลื่อนชามบะหมี่สีดำจนไม่น่ากลืนลงคอกลับไปให้เขาใหม่
     "ยิ่งเป็นเช่นนั้น ก็ถือว่าเจ้ากินก่อนข้าได้ เพราะเรายังมิได้สมรสกัน"
     แล้วชามบะหมี่ก็ถูกเลื่อนมาตรงหน้านางอีกครั้ง แววตาของจ้าวลู่เซียนพราวระยับจนใจคนมองตอบกระตุกวูบ
    เขามันร้ายมิเบาเลยเชียว!


  **ปล. นิยายเรื่องนี้มีฉากเลิฟซีนพอหอมปากหอมคอนะคะ
   **ปล. นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่ 3p ค่ะ